Bij binnenkomst is het nog niet erg druk in Simplon. Het publiek, ongeveer twintig mensen, staat met elkaar te praten en in de hoek van het café staan een microfoon en versterker klaar. De presentatie ligt in handen van Richard Foster, redacteur van Incendiary Magazine. De Engelsman praat nogal veel en snel ook, dus het is niet altijd te verstaan. Hij brengt het echter enthousiast en dat werkt aanstekelijk, maar het publiek lijkt het nog niet helemaal te voelen. Foster kondigt de eerste muzikant aan.

Arend B. Blauw brengt klaagliederen ten gehore. Hij is helemaal in het zwart gekleed. Blauw legt uit wat hij doet en zingt een lied over een Amsterdamse moord. De tekst is clichématig, ook in zijn andere nummers druipt de pathos er vanaf. Zo zingt hij bijvoorbeeld over een vrouw die op een pier staat en uitkijkt over het water. Haar geliefde bevindt zich, uiteraard, op zee en de vrouw klaagt daarover. "Alleen, alleen," zingt Blauw, "heer, help mij hier doorheen." Het publiek blijft door de muziek mompelen, maar is beleefd genoeg om moeilijk te kijken. "Mijn hart doet pijn, gooi het in een ravijn." Blauws gitaarspel is erg simpel, zijn teksten zijn cliché en ook zijn zang is niet om over naar huis te schrijven. Zijn oplossing: harder zingen en spelen. Het begin van de avond is, jammer genoeg, niet erg sterk.

Het publiek wordt weer naar het café gebracht, waar Foster iets vertelt over masturberen. The Avonden, artiestennaam van Marc van der Holst, begint na het verhaal te spelen. Van der Holst laat zich inspireren door Gerard Reve. Door naar zijn muziek te luisteren, kun je horen hoe mooi Nederlands kan klinken. Zijn teksten zijn prachtig: "Ik ben een kubist, ik schilder wat er mist." Van der Holst grinnikt. "Nu we het toch hebben over wat er mist... Dit is een liefdesliedje." The Avonden is de eerste artiest die het publiek volledig stil krijgt. Ook bij hem is het gitaarwerk simpel, Van der Holst speelt slechts akkoorden, maar het past bij de sobere stijl van de tekst en de performance.

The Avonden speelt een nummer geïnspireerd op Space Siren, If You Scream, Your Monkey Won't Come. Foster houdt daarbij de tekst voor Van der Holst vast, want hij heeft het pas die ochtend geschreven en er is geen statief. Ook krijgt de muzikant de mensen een beetje mee bij het nummer Katwijk, waarin hij een saaie dag in een saai dorp beschrijft. "Laat ze branden, laat de kerken branden", zingt hij steeds opnieuw, "en nu allemaal!" Het publiek zingt aarzelend mee, "laat de kerken branden". Al met al: de akkoorden zijn mooi, de teksten zijn poëtisch, erg goed gedaan.

De bassist van de band WOLVON, Ruben van Walraven, zet gelijk de toon door op zijn basgitaar te slaan. De muziek van de band knalt er daarna in, en door hun energieke, gruizige geluid begint het publiek eindelijk wat los te komen. Inmiddels is de zaal goed vol, het is duidelijk dat het Groningse publiek vooral voor WOLVON naar Simplon komt. Wel blijven ze achterin de zaal staan, vooraan bij het podium blijft het leeg.

De bandleden spelen als bezetenen, drummer Bram Nigten heeft zijn mond open en gitarist De Zeeuw zwiept zijn haar wild in het rond. De teksten zijn niet te verstaan, maar dat is niet storend. De muziek is gruizig, melancholisch zonder dromerig te worden. De Zeeuw steelt een paar keer de show met prachtige solo's. Tussen de liedjes door praten ze wat met het publiek en dat is charmant, maar de pauzes tussen de nummers duren net iets te lang. Daardoor verliest de show soms zijn vaart. Maar als WOLVON speelt, nemen ze je mee en moet je wel meebewegen.

Aan het einde gooit De Zeeuw zijn gitaar op de grond en gaan de bandleden van het podium af. Foster sluit de avond kort af met een bedankje, de gitaar blijft doorechoën. Het is zeker een geslaagde avond met een bonte verzameling muzikanten (de een wat beter dan de andere), een wat terughoudend publiek, vrolijke presentatie en poëtische teksten.