Gezellige drukte op eerste Psychobilly Night

Tekst: Ernst Jeuring Foto's: Harold Zijp ,

Vrijdag de dertiende brengt geen ongeluk voor de organisatie. Het is even afwachten hoe een avond uitpakt met muziek die in kleine kring bekend is. Aan het eind van de avond is de conclusie: Simplon kan terugkijken op een geslaagde eerste Psychobilly Night.

Decor

Weliswaar geen volle bak, maar het is gezellig druk in de bovenbar van Simplon. Een DJ heeft er zijn intrek genomen en legt zijn vinylcollectie plaat voor plaat op de draaitafels die voor hem staan. Een mengeling van rockabilly, psychobilly en rock-’n-roll om in de stemming te komen. Zijn buurman voor de avond is de zingende barbier Bigsby. Getooid met getrimd kapsel en lange baard nodigt hij de aanwezigen uit om hun coupe door hem onder handen te laten nemen. Een enkeling waagt de stap en is even later geknipt voor de concertzaal. De organisatie levert daarmee een prima decor voor een themafeestje.

Geijkt
De spits wordt afgebeten door Hammeroidz uit het Friese Workum. Met staande bas en hollow body gitaar voldoen de heren aan het standaardbeeld van de psychobillyband, ook omdat op de hoofden van zowel de zanger/bassist als de gitarist een puike kuif prijkt. Op het repertoire valt niets aan te merken, de band tapt rechtstreeks uit het psychobilly vaatje: rock-’n-roll en hillbilly vermengd met punkrock. Ook tekstueel voldoet het aan de verwachtingen: seksuele interactie met het vrouwelijk geslacht of het gebrek daaraan en krankzinnigheid. Pretentieuzer is het niet. Kortom: alle ingrediënten voor een fijne set. Desondanks hebben de jongens moeite om de zaal voor zich te winnen.

Toegegeven, de band opent het bal en het Groninger publiek staat volgens bestendig gebruik ver van het podium. Dat maakt het er niet eenvoudiger op. Wat opvalt is dat de energie op het podium uitblijft. De zanger/bassist staat alleen in zijn pogingen om er wat van te maken, van zijn mat ogende bandleden moet hij het niet hebben. Wanneer tussen de nummers door de aandacht van de frontman verslapt, vallen stiltes van weifeling. Dat is jammer, want het genre leent zich bij uitstek voor actieve waanzin op en voor de bühne.

Stuiterend

Van weifeling heeft Dead Cat Stimpy geen last. Na een korte soundcheck gaat Delftenaar Tim Herrebrugh, de man achter deze eenmansband, los. Als hij praat, klinkt hij vrolijk en charmant. Begint hij te spelen, dan zet hij een rauwe keel op en begeleidt zichzelf met handen en voeten op gitaar en drum. En heeft hij last van een technisch probleem, lost hij dat makkelijk op: “Plak de bassdrum maar helemaal vast aan de grond.” Vervolgens verontschuldigt hij zich met een glimlach en speelt hij als zoethoudertje A Boy Named Sue op ‘slechts’ zijn gitaar. Het publiek, dat nu tegen het podium aanstaat, weet dat op waarde te schatten. Deze knaap heeft er zin in!

Laat dat nu net het motto zijn van deze jongeling: lol maken en niet te moeilijk doen. Stuiterend op zijn drumkruk slingert hij het ene na het andere nummer de zaal in en brengt een aangenaam rammelende set. Daarin beperkt hij zich niet tot de psychobilly maar perst er ook rauwe rock-’n-roll en garage uit. Die combinatie zorgt voor een fijne dynamiek: als solist eist hij per definitie alle aandacht op, zodat de variatie in muzikaliteit voor een voltreffer zorgt. In de beperkingen het maximale eruit halen, of zoiets. Dead Cat Stimpy staat voor het juiste publiek en dat maakt dat hij de set lang kan blijven boeien.

Het slotakkoord is voor Frantic Vermin. In het kielzog van The Meteors, de Engelse vaandeldragers van het genre, is deze band uit Heerenveen al sinds de vroege jaren tachtig actief. Aanvankelijk leek het erop dat het over en uit was voor de band nadat de leden in 1988 hun instrumenten aan de wilgen hingen. Zoals dat wel vaker gaat met liefhebbers, is het bloed van de vier Friezen gaan kruipen waar het niet gaan kon: rock-’n-roll, in welke variant dan ook, zit in je aderen en raak je niet kwijt. In 2009 pakten de Frantics de draad op, brachten een tweetal platen uit en toerden in binnen- en buitenland. Ruim vijf jaar later staan ze in Groningen en speelt de band onder andere nummers van hun cd Schmutzzz!! uit 2013, die even verderop te koop ligt. Met zichtbaar plezier durven ze, net als Dead Cat Stimpy, uit het idioom van de psychobilly te stappen en gaan zelfs zover door een mopje ska toe te voegen. Mede dankzij de twee gitaristen die elkaar mooi weten aan te vullen, weet Frantic Vermin de vonk op het podium over te brengen op het publiek. Het publiek, dat gedurende de avond steeds meer op zijn wenken wordt bediend, komt zowaar in beweging tijdens de strakke set die hen wordt voorgeschoteld. Frantic Vermin zorgt voor een passend slot van de avond.

Terugblik

De organisatie kijkt tevreden terug op de avond. Dat is te begrijpen: de eerste editie lijkt geslaagd op meerdere fronten. De publieke belangstelling voor de avond bleek naar behoren, men had voor de juiste opbouw van de avond gezorgd en het decor zorgde haast voor een kleine festivalachtige setting. Op naar de tweede?