Fat White Family overdondert zonder fratsen

Stevige Britse double bill met The Voyeurs

Tekst: Wymer Praamstra Foto's: Joey Feikens ,

Het debuutalbum van Fat White Family komt alweer uit 2013. Een plaat maken die zo goed is dat je er meer dan twee jaar de wereld mee over kan toeren is niet veel beginnende rockbandjes gegeven. Champagne Holocaust knalde er destijds dan ook in als een bom en de nog altijd groeiende live-reputatie van de band doet de rest. Dinsdagavond spelen ze met The Voyeurs in de Spieghel.

Britser dan Brits en hipper dan hip is The Voyeurs uit London die het voorprogramma verzorgt vanavond. Compleet met oogschaduw, uitsluitend zwarte strakke kleren en vreemde kapsels. De muziek is geënt op het donkere geluid dat ook bij bevriende bands als The Horrors en TOY te horen valt, maar met een iets meer poppy insteek. Het is ook duidelijk te horen dat deze jongens al langer meedraaien: onder verschillende andere namen spelen ze al langer op de Europese podia, maar nu lijken ze onder deze naam te settelen.

Hoewel album Rhubarb Rhubarb geen verpletterende indruk maakte is The Voyeurs live een slag beter. Steady bas- en drumritmes worden uitgebouwd met catchy gitaar- en synthmelodiën en monotone zang van zanger Charlie Boyer. Het geluid mag dan wat matig zijn, de kern van alle nummers komt goed over op de helaas maar matig gevulde Spieghel. Hoewel echte hits nog missen blijkt The Voyeurs een veelbelovende band met een zeer degelijke set.

Fat White Family telt vanavond maar liefst zeven leden, die amper op het podium van de Spieghel passen. Al snel wordt duidelijk dat de twee gitaristen, bassist, drummer en twee met elektronica neuzelende leden allemaal in dienst spelen van maar één man. De furieuze en welhaast bezeten frontman Lias Saoudi vraagt vanaf minuut één met zijn overdonderde performance alle aandacht. Gewaagd beginnen ze met hun twee sterkste nummers achter elkaar als openers. Het traag op gang komende en in werkelijk oorverdovend kabaal eindigende Auto Neutron maakt dat het grootste gedeelte van het publiek eerder een stap terug dan een stap vooruit zet, terwijl daarna Is It Raining In Your Mouth? met zijn repetitieve einde overdondert.

Meteen bekruipt je als toeschouwer het gevoel dat je hier niet naar zomaar een band staat te kijken: dit is een bijzondere live-ervaring die door de schreeuwende, tierende en continu het publiek in lopende Saoudi naar een hoger plan wordt getild. De gekke fratsen waarmee Fat White Family bekend is geworden is hier ook niet meer nodig. Hier staan boven alles muzikanten die donders goed weten waar ze mee bezig zijn en hoe goed hun muziek eigenlijk is. Bekende verhalen dat ze eens rijdend op een ezel een kroeg binnenkwamen, met varkenshoofden gooiden en met z’n zevenen naakt op het podium stonden behoren tot het verleden. De focus is meer verschoven naar geconcentreerd en vol overgave met hun muziek te overtuigen. En dat is precies wat ze doen vanavond.

Live klinken zelfs de slapste albumnummers als hits, terwijl het publiek meer en meer loskomt en samen met de inmiddels half uitgeklede Saoudi springt en meezingt met Cream Of The Young en Bomb Disneyland. Met een intense piep in de oren (zelfs oordoppen bleken niet opgewassen tegen het belachelijke volume) kijkt vrijwel iedereen in het publiek met een big smile op het gezicht naar de aftocht van de zeven. Een toegift kunnen we vergeten maar intensere liveshows dan deze zullen we misschien niet meer tegenkomen dit jaar.