Phosphene, in het Nederlands 'fosfeen', betekent hetzelfde als "lichtfenomeen door druk op de oogbol", oftewel de gekleurde sterretjes die je ziet als je hard in je ogen wrijft. Het doel van de organisatie is om deze sensatie na te bootsen met het festival. Dit hebben ze bereikt door de bovenverdieping van Simplon te versieren met allerlei kunstwerken, de meeste daarvan gericht op het menselijk oog. Psychedelische roze ogen staren je aan tijdens de concerten, terwijl in de bar iemand bezig is een plaat vol water en ecoline rond te draaien en te schudden voor een projector. In de lounge staat een video-dj die echte loungemuziek, zoals het 40 Years Back\Come van Röyksopp, combineert met bewegende beelden. Overal vind je gekleurde glowsticks. Het festival is dan ook niet volledig gericht op de muziek, omdat de visuele en sfeervolle beleving een net zo belangrijk onderdeel van het festival is.
Simplon ziet sterretjes tijdens Phosphene
Kunst en muziek worden gecombineerd om een nieuw concept in te luiden
Donderdag is Simplon het toneel van Phosphene, een kleurrijk kunst- en muziekfestival. Vier lokale bands werken samen met kunstenaars om een avond vol licht, bewegende beelden en muziek te verzorgen. Hiermee creëren ze een avond waar overal iets moois te zien en te horen is.
De eerste band die op het festival speelt, is Out Of Order. Deze Groningse meiden zijn amper drie maanden bezig als band, maar drukken flink hun stempel op het poppodium. Ze zien eruit als lieve dames, maar schijn bedriegt: dit zijn misschien wel de meest stoere en boze chicks die de stad rijk is. De gitariste en drumster zingen en zijn niet bang om daar bij te schreeuwen. De muziek is snel, snoeihard, en verdient met eer het stempel 'lekker raggen'. Je komt dan ook niet naar hun concert voor de mooie liedjes, maar meer om je energie kwijt te kunnen. Ook al wordt er door de band een paar keer gevraagd om te dansen, het publiek is er op dit punt van de avond nog te verlegen voor. De meiden hebben er in ieder geval veel zin in, zoals te zien is aan hun brede grijnzen en de energie die ze uitspatten. Hier gaan we in de toekomst nog meer van zien.
Na een pauze van een half uur, waarin het publiek de kunst in de lounge en bar heeft mogen bewonderen, neemt Erling het podium over. Het duo Ard Boer en Rosan Rozema maakt in hun eigen woorden 'introspective triphop', en de muziek past qua gevoel beter bij het kunstige Phospheneconcept dan Out Of Order. Ard was dan ook een KCM (Kunst, Cultuur en Media) student aan de Rijksuniversiteit Groningen; één van de velen aanwezig in de zaal, als we het gejuich van het publiek mogen geloven. Erling maakt prachtige en sfeervolle muziek. Onder begeleiding van een, op z’n zachtst gezegd, soms merkwaardige beat speelt het duo geweldige experimentele gitaarsolo’s met erg mooie zang. Ze maken ook gebruik van visuals, waardoor dit optreden niet alleen gericht is op de klank, maar ook op de bijbehorende beelden. Het is melancholisch met een beat: Erling bewijst dat, zolang je het goed uitvoert, je daarmee een prachtig geluid neerzet.
Als derde band neemt Silver Ferns het podium over. Volgens Simplon een band die klinkt als een jaren tachtig wavepopband, hoogstwaarschijnlijk door de wel erg eighties geluiden van het elektronische drumstel en de synthesizers. Afgezien van dat, spelen de jongens vooral aanstekelijke en melodieuze popliedjes, die ook goed bij het publiek in de smaak vallen. Helaas hebben ze last van technische problemen, waardoor hun visuals niet te zien zijn tijdens het spelen. Het gepruts met de laptop wordt gelukkig snel opgegeven, waardoor we ons lekker op de muziek kunnen concentreren. De jongens zijn niet zonder humor. Als ze vol trots verkondigen een nieuw nummer voor ons te spelen, moeten ze lachen om een reactie uit het publiek: het is toch niet helemaal nieuw? "Speel maar gewoon een akkoord, jongens, doe maar wat!" klinkt het vervolgens vanuit de zaal, voordat het nieuwe liedje uiteindelijk toch maar wordt ingezet. Het optreden wordt tijdens de laatste paar nummers het leukst, wanneer de band verrassend dansbare muziek begint te spelen.
Mr. Skolnick is de laatste muzikant die op Phosphene mag spelen. Het publiek wordt na de pauze terug naar de zaal gesommeerd met een opgefokte beat, waar al snel een vrolijke melodie bij wordt gespeeld op een orgel. De Meppelse eenmansformatie speelt 'organcheesetrash', wat eigenlijk net zo gek klinkt als je in eerste instantie verwacht. Mr. Skolnick danst, zingt en doet lekker gek. De muziek is enorm vrolijk en brengt eenieder in een fantastische bui. Ook de beelden bij dit optreden, waarop je bijvoorbeeld keer op keer over koeien in een weiland vliegt, zijn humoristisch. Dit betekent echter niet dat je Mr. Skolnick niet serieus kan nemen: de manier waarop hij meerdere instrumenten tegelijkertijd bespeelt en hier indrukwekkende muziek bij maakt, demonstreert dat hij een talentvolle muzikant is. Het meest indrukwekkende is hoe hij het publiek bespeelt: dat durft op dit punt van de avond écht wel te dansen. Mr. Skolnick is daarmee de perfecte afsluiter voor een bijzondere avond.