De voorgaande dagen waren een succes, en dat is aan de organisatie te merken. Vermoeid, hees, maar met een brede grijns wordt elke act aangekondigd. Aan de Groningse Sascha Elisah de eer om de laatste dag van het Melodica Festival te openen. Omdat de zaal op dat moment maar half gevuld is, vinden de artieste en organisatie versterking niet nodig. Het blijkt een goeie zet. Geheel akoestisch vóór het podium speelt Elisah haar sterk door americana en folk geïnspireerde nummers. Waar veel artiesten binnen dit genre een teruggetrokken act opvoeren, kruipt Elisah bijna bij het publiek op schoot. Zelfverzekerd en met een open blik bespeelt ze de zaal. Haar country-snik en subtiele gitaarspel zijn aan het publiek goed besteed, want het blijft gedurende de hele set muisstil.
Doorgaand in de lijn van kleine, subtiele liedjes zien we MyDearestDear, wederom uit Groningen. Het duo, bestaande uit Marije Boonstra en Tristam de Rooij, maakt indiefolk met een breed scala aan instrumenten. Voorbij komen onder meer een oud Yamaha-keyboardje, een guitalele en een xylofoon. Al deze kleine wisselingen in instrumentatie houden het optreden op een charmante manier rommelig en spannend. MyDearestDear eindigt met zijn twee sterkste nummers van de nog te verschijnen EP. Laatste nummer Balloon zou niet misstaan als soundtrack van een spaghettiwestern, en vormt een mooie afsluiter.
Melodica Festival - De derde dag
Grande finale van een muziekweekend vol hoogtepunten in Huis de Beurs
Ook op de derde dag van het Melodica Festival komen Groningse muziekliefhebbers aan hun trekken! Het internationale concept, in Groningen georganiseerd door Town Of Saints en wishfulmusic, biedt een podium aan muzikale pareltjes uit binnen- en buitenland. Vandaag staan weer een aantal buitenlandse namen op de rol, aangevuld met lokale artiesten. Het sterke programma schiet alle kanten op, en brengt een bont gezelschap naar Huis de Beurs.
Steviger werk horen we bij de Deense Paula Tebbens, die een tour van twee weken met mede-Melodica artiest Tristan Crowley (hierna op het programma) afsluit in Groningen. Met haar androgyne flair en krachtige stem pakt ze de zaal volledig in. Dit is geen optreden om bij weg te dromen, maar één die je wakkerschudt. Dat kunnen de artiesten van de eerdere Melodica-dagen, die her en der met kleine oogjes in de zaal zitten, goed gebruiken. Haar ongewone akkoordenschema’s zetten de luisteraar steeds op het verkeerde been, om daarna altijd weer terug te komen met een nummer dat lekker in het gehoor ligt. Haar eerst wat ongemakkelijke praatjes tussen de nummers (“Jesus, my English is so bad”) trekken bij naarmate de set vordert, en ze vertelt een leuk verhaal over hoe haar tourplannen met Crowley ontstonden door een kennismaking op Nuisje, Boompje, Beestje. Bij haar laatste nummers tappen bijna alle voeten van het publiek mee op de maat.
Het contrast met haar Iers-Spaanse tourpartner Tristan Crowley kan bijna niet groter zijn. Net als Sascha Elisah speelt hij geheel onversterkt, ondanks het feit dat de zaal op dat moment toch goed gevuld is. Rustig loopt hij het podium op en begint wat te kletsen tegen het publiek. “They told me that I was the last one and could take my time, so yeah”, legt hij uit terwijl hij zijn gitaar omhangt. Crowley maakt folky liedjes en speelt een waanzinnig spel met dynamiek. Soms zingt hij bijna fluisterend terwijl hij zijn snaren aait, om vervolgens met een grommende uithaal tot een climax te komen. Wanneer hij bij het tweede nummer een stoel pakt, wordt zijn spel zowaar nog dynamischer. Hij speelt gitaar met zijn hele lijf en zit geen seconde stil. Stelletjes leunen tegen elkaar aan wanneer hij bij zijn laatste nummer in de zaal komt staan en voor het eerste magische moment van de zondag zorgt: begeleid door een kneitervalse gitaar krijgt hij de hele zaal aan het neuriën.
’s Avonds zien we voor het eerst elektrische gitaren op het podium. Het Duitse BRTHR is een geslaagd totaalplaatje, dat volledig onterecht begint voor een slechts halfgevulde zaal. De twee mannen, beide met hoed en gitaar, worden begeleid door een vintage drumcomputer uit de jaren zeventig. Het tweetal is goed op elkaar ingespeeld en hun spaarzaam ingezette harmonische zang is loepzuiver. De bekende klaagzang van de lapsteel-gitaar die in het midden van de set wordt bespeeld, zorgt voor een heerlijk country-gevoel. De traditional Rain & Snow die ze als afsluiter spelen, wordt met minimale begeleiding helemaal tweestemmig gezongen. Ongekend mooi.
De trend van elektrische gitaren wordt doorgezet bij Karawane. Althans, door de twee leden van de band die vanavond spelen. Rechtstreeks van hun optreden bij Brouwerij Martinus spelen zanger-gitarist Anne Caesar en gitarist Jorrit Westerhof een gestripte set in de Beurs. Beide heren zijn getalenteerde gitaristen, wat zich uit in mooie melodische gitaarpartijen. Gecombineerd met een flinke bak effecten weten ze een groots geluid te creëren met een psychedelisch randje. Misschien ligt het aan de biertjes van Martinus, maar de band lijkt veel lol te hebben in de geïmproviseerde set. Nog één LP hebben ze in de verkoop vertellen ze vanaf het podium, waarop Laurens en Harmen van de organisatie allebei tegelijk hun vinger opsteken. Tijdens het daar op volgende nummer zien we hoe Laurens snel het laatste exemplaar aanschaft. Volgende keer beter Harmen…
Dotlights, het alias van Casper Rossing, begint met een halve verontschuldiging. Toen hij die ochtend zijn apparatuur aanzette, bleek zijn hele voorgeprogrammeerde harde schijf leeg te zijn. Die heeft hij nog snel opnieuw geprogrammeerd, waardoor hij hier vanavond toch kan staan. Hij begint met een sample van Iggy Pop, waarover hij zijn gitaarpartijen speelt. Het is volledig instrumentale muziek, die een dromerige sfeer ademt. Tijdens zijn nummers blijkt de programmering niet honderd procent geslaagd te zijn, waardoor er sommige stukken uit zijn nummers ontbreken. Hiervoor verontschuldigt hij zich tijdens zijn nummers, wat de dromerige sfeer doorbreekt. Dat was niet nodig, want zijn indrukwekkende muziek is zelfs met een paar programmeringsfoutjes nog ontzettend boeiend, en een mooie aanvulling op het programma.
Talking To Turtles speelt net als Karawane hun nummers in een uitgeklede versie. De catchy popnummers van het Duitse stel doen het publiek opleven. Dat de twee vele kilometers gemaakt hebben, zie je in alles terug. Hun verhalende teksten en samenzang zijn mooi en oprecht, en hun spel is overtuigend. Met wat grapjes en verhalen tussen de nummers door zorgen de twee voor een gemoedelijke sfeer, waarin het publiek gretig meegaat. “Mom always said not to drink on stage because it looks unprofessional”, grapt de zanger. Maar iedereen ziet: hier staan twee rasmuzikanten. Als enige act van de avond spelen ze bovendien nog een toegift met, jawel, een melodica.
De avond wordt afgesloten door een act die de Australische godfathers van Melodica toch even in de baard zullen doen krabben. Het Groningse Fenn maakt duistere electro-pop met voornamelijk synthesizers en elektronica. Het duo heeft een doordachte podiumpresentatie met zwarte, oplichtende pilaren, waarvoor de lichten in de zaal allemaal uitgaan. Het breekt wat met de familiesfeer van de rest van de dag. Maar, zoals de organisatie uitlegt, dit zijn ook songwriters. Daarin heeft de organisatie zeker gelijk, en het valt te prijzen hoe zij het festival open stelt voor nieuwe invloeden. Fenn is in ieder geval een daverende afsluiter.
Festivals als Melodica zijn voor muzikanten de leukste soort festivals om te spelen. Dat merk je aan alle artiesten, die het publiek elke keer weer uitvoerig bedanken voor de aandacht die ze krijgen. Iedereen speelt hier uit liefde voor de muziek, om oude vrienden te ontmoeten en om nieuwe vrienden te maken. Zo’n puur festival, dat volledig draait op giften en vrijwilligers, is een cadeautje voor elke stad. Groningen mag zich in de handen knijpen met een editie als deze. Of ze nou op de fiets naar huis gaan of terug moeten rijden naar Denemarken, bezoekers én artiesten zijn getuige geweest van een heel speciaal weekend.