Openingstrack Apneu is, zoals de titel al doet vermoeden, een dromerig lied. Een minimalistische synthesizer- en drumpartij vormt het fundament waar zanger en gitarist Ben Wennekers overheen zweeft. Deze laidback sfeer maakt dat het nummer erg fijn in het gehoor ligt en de verleiding tot het op repeat zetten van dit nummer is meteen al groot. Het dromerige geluid maakt ook meteen nieuwsgierig naar de clips die de band om de week gaat uitbrengen voor elk van de vier nummers die de EP rijk is.
Het volgende nummer, Guilt geheten, zet deze lijn gedeeltelijk voort. De muziek blijft rustig en zweverig. Guilt is wat wel meer aangekleed dan zijn voorganger, met wat meer percussie en achtergrondzang. Ook dit is een sterk nummer, en de twee tracks achter elkaar voelen als een opbouw naar een echte klapper, het moment waarop de band de registers open gaat trekken.
Topplaat of Onderzetter: Santa Fé – Maneki Neko
Groningers weten hun muziek mooi te brengen en perfect te doseren
Het gaat goed met Santa Fé. Het Californische Burger Records plukte afgelopen maand het nummer Children van de eerste EP en plaatste deze op hun Dutch Garage Mixtape. De tape, een verzameling van twintig nummers van meer of minder gerenommeerde acts uit Nederland, werd vervolgens op het hippe showcasefestival South by Southwest in Texas verspreid. Een mooi moment om met nieuw materiaal te komen, zullen de leden van Santa Fé gedacht hebben, want vandaag is hun nieuwe EP Maneki Neko verschenen.
Dit vermoeden wordt bevestigd bij Jellybean, op de EP hét nummer waar de garagerock-roots van Santa Fé het beste in terug te vinden zijn. De sterke gitaarriff en zangpartij van Wennekers doen denken aan grote namen binnen de lo-fi popmuziek als Kurt Vile en The War On Drugs. Het is een pakkend nummer en bovendien mooi geproduceerd. Santa Fé weet de nummers klein te houden en niet te overgieten met teveel over elkaar afgespeelde partijen. Iets waar menig artiest binnen dit genre nog een puntje aan kan zuigen. De muziek blijft zo steeds lekker luisterbaar en ook Jellybean lijkt na elke luisterbeurt te kort te duren, wat altijd een goed teken is. Een zeer sterk nummer.
Als afsluiter is er The Well, dat wat meer naar het dromerige geluid van de eerste twee nummers neigt. Het tempo gaat weer omlaag en met rustige partijen begeleidt Santa Fé de luisteraar weer terug naar het begin van de plaat. De kracht van de EP als geheel ligt hier ook in. Maneki Neko is een mooi rond geheel geworden dat heerlijk weg luistert en die je zonder het te merken zomaar vier keer achter elkaar kunt afspelen. Nergens vliegt de muziek op een vervelende manier uit de bocht met een overdaad aan lawaaiige partijen en de sfeer blijft altijd mooi ingetogen. Het goed doseren van het geluid en niet constant alles tegelijk willen spelen is niet makkelijk, maar Santa Fé laat zien dat het deze kunst al zeer goed in de vingers heeft. Als de Groningers dit op een album vast weten te houden, zouden ze wel eens een heel mooi product kunnen afleveren.