De zaal is goed gevuld en het publiek heeft er zin in. Veel mensen hebben White Lung nog nooit live gezien, maar ze kijken uit naar het optreden en spreken er enthousiast over. Dan wordt de muziek weggedraaid. De leden van de band staan met elkaar te overleggen op het podium. In de zaal stil wordt stil afgewacht wat er gaat gebeuren. Er is geen respons, geen applaus, er wordt alleen gewacht. Dan tikt de drummer af en begint de set.
White Lung weet niet te overtuigen in Vera
Canadese punkband speelt korte set
De Canadese punkformatie White Lung is een band die de regels van punkmuziek kent. De nummers zijn kort en krachtig, de teksten zijn boos en onverstaanbaar, de houding is ongeïnteresseerd. Wie naar een optreden van de band gaat, weet wat hij kan verwachten: een avondje keihard gaan. Op vrijdag speelt White Lung in Vera, maar het lukt de band niet om een connectie te maken met het publiek.
De nummers zijn rechttoe rechtaan, met weinig opsmuk – zoals het hoort bij punkmuziek. Bij White Lung klinken ze allemaal hetzelfde. Gitarist Kenneth William begint telkens met een summier riedeltje. Opvallend daarbij is de reverb die hij gebruikt: het geluid is galmend en bombastisch, klinkt erg mooi, maar lijkt niet helemaal te passen bij de rest. Want daarna tikt de drummer weer af en begint het punkgeweld opnieuw. Het geluid is hard en diffuus, verschillende akkoorden zijn nauwelijks van elkaar te onderscheiden en bij de meeste nummers kun je van een melodie niet echt spreken. Wel moet gezegd worden: het drumwerk is fantastisch, het is strak op de maat en zit de rest van de band op de hielen. Je beweegt mee, maar je beweegt mee op het ritme en niet op de muziek in zijn geheel. Na elk nummer speelt William weer een stukje, tot er wordt afgetikt voor het voor het volgende nummer.
Zangeres Mish Way en bassiste Hether Fortune zijn volledig in het zwart gekleed en hebben een charismatische aanwezigheid. Way schreeuwt in de microfoon. Wat ze zingt is niet goed te verstaan, maar er wordt duidelijk een sfeer neergezet. Ze is boos. Tussen de nummers door wordt er onderling soms wat gepraat, maar niet met het publiek. Het enige dat Way zegt, en ze zegt het zo ongeïnteresseerd mogelijk: “This is the part where you figure it out.” Het hoort bij hun punkimago, dat ongeïnteresseerde. Sommige bands kunnen dat heel goed hebben, hier lijkt het een beetje gespeeld.
De beste nummers zijn afkomstig van het nieuwe album Deep Fantasy. De plaat kwam uit in juni dit jaar en bevat de meest melodieuze muziek die de band tot dusver maakte. Hoogtepunt van de avond is dan ook het nummer Face Down. De Canadezen brengen het met veel overtuiging en de muziek valt op in de set, omdat de rest van de muziek dus zo op elkaar lijkt.
Al met al spelen ze ongeveer drie kwartier. Ze lopen het podium af zonder te bedanken. Een paar mensen in het publiek vragen: “Is het al afgelopen?” Er wordt nog wel voorzichtig om een toegift gevraagd. Die krijgen ze natuurlijk niet. Nadien zegt een bezoeker: “Ik vond het leuk, maar het was wel heel snel voorbij.” Iemand anders knikt: “Ik begon er net een beetje in te komen en toen was het afgelopen.”