Voorzichtig beginnen de vier excentrieke types van The Silverfaces met spelen. Zij zijn niet zeker of het publiek, dat voor een andersoortig hoofdprogramma is gekomen, hun blues-rock kan waarderen. Zo is bassist Sonya Vos zich er in het begin duidelijk van bewust dat er naar haar gekeken wordt. Ze schrikt van zichzelf als ze enthousiast meezingt met de tekst van zanger/gitarist Jesse Koch. Abrupt sluit ze haar mond en concentreert zich op haar snaren.

Jesse Koch is vanaf het eerste nummer For You, My Love in zijn element. Grote ogen kijken onder de rand van zijn hoed door recht de zaal in. Vroeg in het optreden zijn er al aangenaam rauwe kreten á la Jack White hoorbaar in zijn zinnen. Na het nummer vraagt hij of iemand in de zaal eerder van hen gehoord heeft. De reacties zijn opgewekt: “Ja hoor! Op Noorderslag!” Een deel van de toeschouwers is door dat optreden vanavond speciaal naar Vera gekomen.

Bij het vierde nummer Ballad Of Friends geven de muzikanten zich over aan hun enthousiasme. Drummer Nienke Overmars slaat in haar indrukwekkende slagwerk een drumstok doormidden. De tong van Jesse steekt van inspanning uit zijn mond. Sonya’s rode krullenbos hangt voor haar ogen, terwijl ze volledig opgaat in haar spel. De kuif van toetsenist Martin Scheppink zwiept alle kanten op terwijl zijn vingers de toetsen bekloppen en betimmeren.

Wat deze getalenteerde band stoer maakt, zijn de twee vrouwelijke muzikanten, die ondanks hun tengere postuur een volwassen rockgeluid uit hun instrumenten slaan. Het is jammer dat Jesse in de snelheid van het spel alleen applaus vraagt voor zijn toetsenist en de andere twee bandleden overslaat.

Aangezien dit pas hun elfde optreden is, worden de kleinigheden hen ruimschoots vergeven. De muzikanten van de Herman Brood Academie spelen pas een half jaar samen, maar verpletteren de zaal met hun rijpe, gevarieerde blues-rock. The Silverfaces verdienen een bulldozer vol zelfvertrouwen om hun snelgroeiende aanhang te geven wat ze verlangen: een studioalbum en een eigen concerttour.