Satellite Stories bezorgt Vera een swingende zaterdagavond

Vrolijke indiemuziek uit Finland waar je wel op móet springen

Tekst: Nina Knaack Foto's: Bob de Vries ,

De Finse band Satellite Stories staat voor de tweede keer in Groningen. “We missed this city”, zegt frontman Esa Mankinen aan het begin van de show. Groningen heeft Satellite Stories duidelijk ook gemist. Het gejoel is niet te stoppen en de voetjes gaan van de vloer. Stilstaan is uitgesloten.

In het voorprogramma van Satellite Stories staat een bandje van eigen bodem. Mental Shark Bite komt zonder enige begroeting het podium op en verlaat deze na ruim een half uur weer met een snelle "Doei". De band kan wel geassocieerd worden met een ‘Sharke Bite’, want bezoekers die rustig in gesprek zijn, worden meteen wakker geschud. Onverwacht en verrassend snel jagen de vier mannen hun pop/rock nummers er doorheen. Jammer van de korte nummers, want zodra je net een beetje in het nummer komt, wordt er alweer een volgende ingezet. Zuiver spelen ze wel. Een headliner is het nog niet, maar dat kan nog komen.

Dan de band waar het om draait. Satellite Stories staat voor de tweede keer in Groningen. Inkomen is niet nodig. Meteen bij de eerste klanken is het raak. Vier jonge mannen hebben het publiek voor zich gewonnen. Jongens uit Finland, een land waar het vaker donker dan licht is. En toch is de muziek alles behalve donker. Vol overgave speelt de band het ene zonnige nummer naar het andere.

De muziek van Satellite Stories lijkt als twee druppels water op de beroemde Ierse band Two Door Cinema Club. Je kan betwisten of dit erg is. Aan de ene kant is de sound van de Finse jongens wat dat betreft niet origineel, maar aan de andere kant zijn de vrolijke indierifjes wel gewild. De kans om Two Door Cinema Club live te zien is klein, en op deze manier kunnen indiepop-liefhebbers toch aan hun trekken komen. Daarbij weet Two Door Cinema Club nu wie ze kunnen bellen als ze een avondje geen zin hebben om zelf op te treden. Toch staat Satellite Stories los van Two Door Cinema Club. De vier vrienden staan stevig op het podium. 

Tijdens het concert kijkt Mankinen vaak verwachtingsvol het publiek in. Zijn ogen stralen wanneer hij voelt dat er teruggekeken wordt. Met zijn hoge zuivere stem vertelt hij over dromen en reizen. “Hold on now, I think I know. Let’s go to Mexico”, wordt vrolijk meegezongen. Voor het podium heeft een grote groep fangirls zich verzameld. Ze gillen het uit bij het zien en horen van Mankinen. De band is geliefd.
 
Naast Mexico heeft de band nog een paar meezingers op zijn naam staan. De vele “oeh en oh” geluiden zijn pakkend. Anti-Lover, Helsinki Art Scene en Family zijn bekend, of anders heel snel op te pakken. De mannen zijn al lekker aan het zweten. Het publiek wordt losser en losser. Als Mankinen dan ook nog zelf aan het publiek vraagt om meer te bewegen, is Vera niet meer te houden. 
 
Satellite Stories zorgt voor een goede mix tussen het eerste en tweede album. In een uur wordt alle energie gegeven. Slechts af en toe is er een rustmomentje in een liedje te vinden, bijvoorbeeld in de intro van Campfire. Vervolgens gaan de jongens er echter weer vol tegenaan. Het laatste nummer is zorgvuldig gekozen. Kids Aren’t Save In The Metro is de klapper op de vuurpijl. Na een toegift van drie nummers is het dan toch echt afgelopen. De bassist krijgt nog een solozangpartij en de leadzanger zelf springt tussen het publiek. Handen blijven klappen en vingers blijven fluiten. Een kort maar krachtig concert.