Tussen de buien door is er net genoeg tijd om de Spiegeltent binnen te stappen. Hoewel het uitverkocht is, valt het mee hoe druk het is. Genoeg ruimte om vooraan te staan. Keurig op tijd stapt Stephen Malkmus met zijn Jicks het podium op. Hij neemt vertrouwt plaats aan de zijkant, net zoals bij Pavement. Na een paar onverstaanbare opmerkingen van de doorgewinterde lo-fi held, beginnen ze vrijwel direct te spelen. Malkmus staat er, zoals we gewend zijn, uiterst nonchalant bij. Bloes half open, een dun sjaaltje om zijn nek gewikkeld en een onverschillige blik verborgen achter zijn warrige haar.
#NZON14 Stephen Malkmus & The Jicks bezorgen de Spiegeltent een zorgeloze avond
Nonchalante solo's en wapperende haren
Onlangs brachten de heren en dame hun vijfde langspeler, Wig Out At Jagbags, uit. Deze werd positief beoordeeld door de pers, hoewel minder positief dan voorgaande albums. Vernieuwend kan je het niet meer noemen, maar Malkmus klinkt nog steeds wispelturig en eigenzinnig. De echte Pavement fans hebben zich er inmiddels ook wel bij neergelegd dat er geen tweede Crooked Rain, Crooked Rain komt. Wellicht is de invloed van zijn oude bandmaten toch onderschat; met The Jicks klinkt hij minder dynamisch en uitdagend. Toch heeft hij uitstekende muzikanten om zich heen verzameld en spelen ze een onderhoudende show.
Het optreden komt wat moeilijk op gang. Malkmus lijkt er aanvankelijk niet al te veel zin in te hebben. Een aardig contrast met de drummer: Jake Morris zit met een gracieuze glimlach achter de trommels, zijn lange haren wild wapperend, door een zelf meegebrachte ventilator. Dankzij het sterke en enthousiaste drumwerk, zijn de eerste minuten toch prima door te komen. Na een aantal nummers ontdooit de frontman gelukkig wat. Letterlijk en figuurlijk. Eerst doet hij zijn sjaal af en vervolgens gaat ook zijn bloesje uit. Schrik niet, hij heeft nog wel een T-shirt aan, de Pavement periode is echt voorbij.
De nummers die ze spelen zijn voor ongeveer de helft afkomstig van hun nieuwste album. De rest is ouder werk, maar wel van The Jicks. Stuk voor stuk zitten de liedjes goed in elkaar, hoewel de één wat overtuigender is dan de ander. Lariat, van hun nieuwste plaat, is daar een voorbeeld van. Een riff met een ijzersterke melodie, die ook te horen is in de zang, bouwt op naar een Elliott Smith-achtige climax, waarin de twee gelijktijdig zijn te horen. Natuurlijk speelt Malkmus een eigenwijze solo op het eind. Die solo’s zijn in elk nummer terug te horen, wat absoluut geen straf is. Toch is hij wat braver dan anders, zijn gitaar blijft gewoon om zijn nek hangen.
De objectieve luisteraar heeft een leuke en interessante muzikale avond. Gelukkig zijn die er genoeg op Noorderzon, want de Malkmus idolaat zal enigszins teleurgesteld zijn. Hoewel het voor sommigen genoeg is dat ze hem een keer mogen aanschouwen. Daarnaast heeft hij leuke, goede bandleden bij zich, die net zo vaak als hij de rol van frontman op zich nemen. Interactie is er genoeg, soms wat ongemakkelijk, maar dat siert ze. Het sluit naadloos aan bij de ongedwongen, melige sfeer. “Say hi to your mom from me”, zegt Jake Morris grijnzend tegen het publiek.