Het is voor Van der Velde niet de eerste keer dat hij zonder band kwam te zitten. In 2009 overkwam het hem ook en besloot hij zich niet bij de situatie neer te leggen. Hij bleef zichzelf op de muziek richten. Toen het vorig jaar weer gebeurde, besloot hij het zelf te doen. The Black Atlantic bleef in leven en bracht een EP genaamd Enshrine uit. Daarop zijn drie akoestische nummers te horen, gezongen en gespeeld door Van der Velde zelf. Daarnaast bracht The Black Atlantic samen met vriend en mede muzikant Thijs Kuijken, van folkformatie I Am Oak, een split EP uit. Een samenwerkingsverband dat Van Der Velde op een andere manier naar zijn nummers heeft laten kijken.
#NZON14 The Black Atlantic neemt publiek mee
Van der Velde heeft geen band nodig
Een dag eerder stond hij nog in zijn eentje als voorprogramma voor de Amerikaanse indie-folk band Other Lives in de kleine zaal van De Oosterpoort. Vandaag opent Geert van der Velde, beter bekend als The Black Atlantic, het nieuwe podium Plataan op Noorderzon. De gezellige duisternis en de stilte van De Oosterpoort ontbreken op Noorderzon, maar The Black Atlantic weet het publiek met zich mee te krijgen.
Alleen op de planken
Het lijkt een hele opgave: in je eentje vijftig minuten vullen voor een festivalpubliek dat nergens voor heeft betaald. Maar Van der Velde pakt het slim aan. Voorafgaand aan ieder nummer vertelt hij waar het liedje over gaat, wat het voor hem betekent en wanneer het is geschreven. Dit zorgt er niet alleen voor dat er een band onstaat tussen artiest en publiek, maar het geeft het publiek ook de ruimte om tijdens de nummers naar sporen in de tekst te zoeken die binnen het verhaal van Van der Velde passen. Zo blijft de aandacht van het publiek er bij.
Melancholisch
Terwijl het langzaam schemerig wordt op podium Plataan, trilt de hoge stem van Van der Velde door de lucht en de bomen. Zijn stem doet nog het meest denken aan die van Robin Pecknold, frontman van Fleet Foxes. Samen met zijn gitaarspel, waarin fingerpicking riedeltjes worden afgewisseld door gestrumde akkoorden, zorgt de doordringende stem voor een melancholisch geluid dat kenmerkend is voor indie-folk. Wanneer Van der Velde over zijn nummers vertelt, blijkt er in ieder liedje een existentiële vraag verstopt te zitten. Zo gaat het nummer Walked on Wood, een langer nummer waarbij Van der Velde zichzelf begeleid op piano, over de dood van zijn opa en de impact daarvan op zijn familie. Na het publiek meegenomen te hebben in zijn donkere gedachten over mortaliteit, kijkt Van der Velde lachend op: "O ja, veel plezier nog op Noorderzon."
The Black Atlantic verdient eigenlijk een betere locatie. De stilte die Van der Velde een dag eerder in De Oosterpoort kreeg, krijgt hij op podium Plataan niet altijd. Toch is het meerendeel van het publiek erg enthousiast, wat blijkt uit het daverende applaus dat Van der Velde overhaalt nog een nieuw nummer (A Shade Darker) als toegift te spelen. Ondanks dat Van der Velde heeft bewezen geen band nodig te hebben, wordt het tijdens het optreden duidelijk dat hij zijn mede bandleden wel degelijk mist. "Volgend jaar", zegt hij dan ook, "speel ik gewoon weer met band."