#NZON14 Kid Koala | Nufonia Must Fall

Live Poppenspel Animatie is ontwapenend en overtreffend

Tekst: Johanz Westerman Foto's: Pierre Borasci ,

Het gonsde al even in het Noorderplantsoen. Kid Koala moest je zien. Iets met
een poppenspel en livemuziek. Geregisseerd door niemand minder dan K.K.
Barrett (Oscar nominatie voor poppenspel regie in Her). Hoe dit eruit zou zien is
onduidelijk. Daarvoor moet je er naartoe. Festival directeur Mark Yeoman beveelt
het ook nog eens uiterst trots aan op de site, al met al is er genoeg commotie ontstaan
om zelfs een extra voorstelling in te lassen.

Het werk van Kid Koala die al sinds 2000, met zijn album Carpel Tunnel Syndrome voor Ninja Tune, bekend staat als één van de meest muzikale turntablist van onze planeet, zal voor veel bezoekers onbekend zijn geweest. Hij haalt jazz en blues door de mangel op zijn draaitafels, voegt er effecten aan toe en reconstrueert het tot een typische Kid Koala moes. Fenomenaal om deze man aan het werk te zien achter zijn draaitafels.

Met Nufonia Must Fall is wellicht het enige echte minpuntje dat hij zo weinig laat horen en zien van zijn kunnen op dit gebied. Natuurlijk wil hij hier geen banging clubshow van maken, maar als je zo iemand ziet performen dan wil je hem toch ergens helemaal zien losgaan op het instrument waar hij grootmeester in is en daar is alle ruimte voor.

Verder niets dan lof. Niet alles loopt even strak en perfect, maar dat hoort erbij in de vrij kinderlijke naïeve wereld van Kid Koala (hij heeft ook weleens dingen gemaakt voor Sesamstraat en is met deze show hét vervolg op waar The Residents gebleven zijn). Voordat hij begint met een bingo met Nufonia-iconen, kijkt hij het publiek aan en breekt het ijs met: "You’re so serious" en een grote glimlach. Kid Koala weet het publiek in zijn muziek, maar ook in zijn strips – waarop Nufonia Must Fall is gebaseerd – te ontwapenen.

Het verhaal van Nufonia Must Fall is meer dan een vehikel voor een leuk live geanimeerd poppenspel. Op plot-niveau zit er een leuke onverwachte dramatische wending in. Het lijkt op een typisch robot-verhaaltje, maar je kunt het ook zien als een metafoor voor buiten het systeem staan dat ons wel vormt en waarmee je vaak weer geconfronteerd wordt, ook als je een eigen wereld gecreëerd denkt te hebben. Je kunt er meer uit halen als je wilt of dit gewoon zo voelen.

Op een gegeven moment kijk je naar de voorste drie miniatuur decors waar een camera voorlangs rijdt en de poppenslepers bezig zijn om een nieuwe scène klaar te zetten. 'Daar is ie in het echt', voelt het even als je naar het kleine poppetje kijkt. Onze filmster wordt klaargezet voor een nieuwe scène. Dit met de violen en cello van het Canadese The Afiara Quartet, de dreigende synthlines uit Koala’s kinderlijk ogende Electro Harmonix Mini Synthesizer, zijn warme Fender Roades orgeltjes en rare omhoog gepitchte stemmetjes door de Roland Aira VT-3 Vocal Transformer, maken Nufonia tot een uiterst boeiend geheel. Je kijkt naar het product en het proces tegelijk en er is meer te beleven dan er in één voorstelling te volgen is.