‘Hello!’ klinkt een computerstem wanneer gitarst/toetsenist J. Willgoose en drummer Wrigglesworth het podium betreden. Dat er geen zanger of frontman is belemmert het contact met het publiek niet, daar hebben de heren namelijk iets op gevonden. Via zijn laptop communiceert Willgoose met de mensen in de zaal. Het levert droge taferelen op er wordt dan ook vaak gelachen om de houterige en slecht geïntoneerde zinnen die uit de speakers klinken. Het sluit perfect aan bij de sfeer die Public Service Broadcasting neerzet op het podium. Want dat moet gezegd worden, het gehele plaatje ziet er goed doordacht en origineel uit. Op het podium staat een groot televisiescherm waarop gedurende de show archiefbeelden worden getoond die aansluiten bij de verschillende nummers. Hiermee wordt het verhalende aspect van de zang, die alleen maar bestaat uit stemmen van archiefopnames, versterkt en blijft de aandacht van het publiek behouden.

In de muziek van Public Service Broadcasting is de wisselwerking tussen ouderwetse en moderne stijlen goed te horen. Oldschool laser samples worden gemengd met dromerige klanken van de synthesizer. Zo nu en dan wordt het geheel doorboord door een ruig, bijna surf-achtig gitaargeluid. Ook de banjo, die vaak opgepakt wordt door Willgoose, sluit verrassend goed aan bij de stijl. Met zijn blikkerige geluid doet het instrument niet alleen denken aan vroeger, maar heeft het ook iets moderns. Samen met de archiefbeelden zorgen de verschillende klanken uit het verleden voor een nostalgisch gevoel. Wanneer aan het begin van de set bij het nummer Signal 30 de drums van Wrigglesworth worden doorbroken door een gitaarriff die niet zou hebben misstaan op een stonerrock album, waait er een vlaag van herkenning door de zaal. Het is duidelijk dat het publiek het meest zit te wachten op de herkenbare nummers van het album Inform - Educate - Entertain, dat vorig jaar verscheen.

Het geluid in Vera is helaas niet perfect. De drums overstemmen de gitaar en toetsen waardoor er soms een brei van geluid ontstaat waarin de hoge tonen niet meer te onderscheiden zijn van het geheel. Dit is vooral storend bij Everest, een nummer waarin langzaamaan naar een hoogtepunt wordt toegewerkt. De epische ontknoping op het einde valt weg, doordat de toegevoegde samples van strijkers en blazers nauwelijks te horen zijn.

Enigszins verbaasd kijkt het duo het publiek in wanneer de computerstem vraagt wie er in de zaal wel eens van de Elfstedentocht heeft gehoord: de Groningers laten zich nauwelijks horen. De Britten zijn duidelijk niet op de hoogte van de verhouding tussen Friesland en Groningen. Toch wekt het nummer dat volgt, dat speciaal op basis van archiefbeelden van de hel van ’63 geschreven is voor Explore the North, waardering op in het publiek. Beeld en muziek grijpen ook hier weer goed in elkaar. De imperfecties van het geluid worden hierdoor gelukkig vergeten wanneer het publiek zich verliest in de meeslepende archiefbeelden van vervlogen tijden.