Novastar slaat plank mis in perfectionisme

"Oké jongens, go go go!"

Tekst: Saskia Evers Foto's: Bob de Vries ,

Aan het begin van het huidige millennium maakte Novastar, oftewel Joost Zweegers, furore met nummers als Wrong en Never Back Down. In de loop der jaren wint hij zowel 3FM als TMF Awards. Het vierde album, Inside Outside, kwam afgelopen maart uit. Natuurlijk hoort daar een tour bij en daarom staat Novastar woensdag 16 april in de Kleine Zaal van De Oosterpoort.

Blues-/rocktrio Ganashake uit België trakteert het vroeg gekomen publiek publiek op stevige rock. Aanvankelijk heerst er een grote afstand met het veelal zittende publiek: "Ik zie jullie niet, maar jullie zijn mooi. Denk ik." Desondanks slaat de muziek van de Belgen wel aan en weten ze een professionele show neer te zetten. Niet zo vreemd aangezien de band al sinds 2009 meegaat en al twee albums op zijn naam heeft staan, waarbij het meest recente Flirty Fishing uit 2012 stamt.

Na enkele stevigere nummers is het tijd voor rustiger materiaal, waarbij Jacob tijdens het intro het maximale uit elke gitaarsnaar weet te halen. Met gesloten ogen gaat hij volledig in de zang en dramatische klanken op. Uiteindelijk wordt het tempo weer opgevoerd: "Let's speed it up a bit." Geen onverstandige keuze. De set dut inderdaad even in terwijl de kracht van de band toch meer in het up-tempo blueswerk ligt.

Ook hoofdact Novastar kent hoogtepunten en spreekwoordelijke dalen. Frontman en middelpunt Joost Zweegers staat bekend om zijn perfectionisme. Hij roept regelmatig op commando-achtige wijze onverstaanbare kreten, die vergezeld gaan van dwingende gebaren, naar zijn bandleden. "Oké jongens, go go go!" roept hij. Gek genoeg is het optreden ondanks dit streven naar perfectionisme juist erg rommelig. De tekst wordt er doorheen gejaagd en als het ware op de automatische piloot en niet zozeer uit gevoel gezongen.

Er klinkt zelfs een zekere gehaastheid in door, die expliciet duidelijk wordt tijdens Mars Needs Woman. Nadat Zweegers duidelijke drumgebaren naar de drummer heeft gemaakt, snelt hij zich naar de piano. Onderweg 'overhandigt' de singer-songwriter zijn gitaar op een gehaaste manier aan de 'gitaarwisseljongen' die het instrument maar net op weet te vangen en zelfs bijna uit zijn handen laat glippen. Zweegers zelf begint al met het bespelen van de toetsen voordat hij überhaupt achter de piano plaats heeft genomen.

Diezelfde gehaastheid komt later terug wanneer er een nummer ingezet wordt, er iets misgaat en Zweegers zegt: "Zet Wrong in, da's leuker." Met de microfoon stapt hij vervolgens achter de piano weg, loopt eromheen, laat vervolgens de microfoon op de grond vallen om weer gehaast richting het krukje achter de piano te rennen. De gitaarwisseljongen weet maar net op tijd de microfoon juist te positioneren.

Afgezien van dit soort rommelige dingetjes, mist er ook een zeker gevoel in het optreden. Hoewel het bekendere materiaal zoals Wrong en The Best Is Yet To Come het meest enthousiast ontvangen wordt, wekt Zweegers toch de indruk dat het recentere materiaal hem meer aan het hart ligt. In nieuwere nummers als Faith In You klinkt meer oprechtheid, waardoor Zweegers ze overtuigender weet te brengen. Wanneer het materiaal vanuit het hart komt, is het publiek ook veel vergevingsgezinder over eventuele kleine foutjes. Die mogen namelijk best.