"Op mijn 18e was ik in het ziekenhuis in een moeilijke periode, en ben ik er op een avond tussenuit geknepen om naar Vera te gaan, waar ze net toen ik er kwam mijn favoriete plaat van Neil Young draaiden die me toen al veel troost schonk. Vera is mede daardoor altijd een speciale plaats voor me gebleven." Harm Wierda gelooft niet zo in toeval; als Christen is hij overtuigd van voorbestemming van zaken. Zo wordt het optreden van Harm's Fork op aandringen van de organisatie een half uur naar achteren geschoven en speelt de band pas na twaalven... op Eerste Paasdag dus.

 

De band heeft er zin in. In een tropisch warme kelderbar spelen Harm Wierda en zijn vijf bandgenoten een strakke set waarin de vier nummers van de EP ook echte hoogtepuntjes vormen. Het gemis van een gitarist - die nog wel meespeelde op de opnames voor de EP - doet zich niet echt voelen. Het geluid is met twee toetsenisten, bas, drum en twee extra zangeressen vol genoeg. De muziek is een mix van soul, gospel en de wat experimentelere uitstapjes richting jazz zoals je die ook bij Captain Beefheart en Frank Zappa kon horen. Tom Waits is een andere naam die af en toe naar voren komt als je luistert naar Harm Wierda.  

 

Op twee derde van het optreden wordt de EP officieel gepresenteerd - aan Janpier Brands van Wham! Wham! records, het label dat vier jaar niks uitbracht, na ooit Harm Wierda solo uitgebracht te hebben - maar nu weer in actie is gekomen. Janpier vertelde 3voor12 ooit dat hij altijd op zoek is naar "vage shit die niemand anders uit wil brengen." Bassiste Janke: "mooi toch, na zoveel jaar weer een plaat uitbrengen, en dan van dezelfde persoon. Het moest kennelijk zo zijn."