Het is aan de Utrechtse band The Maureens om PlatoPlanet officieel in te luiden. De zes bandleden creëren op deze warme nazomerdag een heerlijke zomerse sfeer. Er zijn duidelijk invloeden van The Beach Boys te horen, zowel in de vrolijke zonnige melodieën als in de meerstemmige samenzang. De ietwat zoetsappige liedjes zorgen niet alleen voor een zeker strandgevoel, maar zijn ook overgoten met romantische gedachten. Met teksten als "Make your trip to the sun, our love has just begun" en "Take a trip down memory lane, I wanna have that feeling again" klinkt het alsof de mannen mooie herinneringen hebben aan bijzondere vakantieliefdes.

De gitaar van frontman Jurgen Veenstra van Avery Plains houdt het aanwezige publiek in zijn greep. De band begint strak aan de set, maar al gauw geeft het instrument het op. Geen probleem voor Veenstra: "Het geeft gewoon een andere dimensie aan de muziek", legt hij uit. En gelijk heeft hij. Gitaar minder of niet, het vuige geluid van de band staat als een huis. Als de gitaar het bij het keiharde slotnummer The Gloomy Ones weer blijkt te doen, is dat alleen maar mooi meegenomen. Het optreden maakt duidelijk dat Avery Planes bij de beste bands van het Noorden hoort.

Qeaux Qeaux Jones zei eerder vandaag nog geen geld voor een band te hebben en vertolkte haar liedjes daarom solo op de piano. Tessa Rose Jackson heeft blijkbaar beter geboerd met debuutalbum (Songs From) The Sandbox. Of misschien gewoon bezuinigd op broeklengte. Vanavond heeft de zangeres net als op Noorderslag een grote band bij zich om de vrolijke folkpopliedjes van haar debuutalbum live te vertolken. Opbeurende catchy songs als Lost and Found, All the King's Horses en Change Time krijgen zo de rijk gearrangeerde uitvoering die het album zo leuk maakt. Haar status als één van de 12van3voor12 van dit jaar bevestigt ze dan ook gemakkelijk. Wel mag ze iets minder krampachtig naar publieksparticipatie zoeken. Het publiek moet elk nummer meeklappen en krijgt ter controle het podiumlicht recht in het gezicht. Het oprecht blije "Wauw wat kunnen jullie goed klappen!" maakt dan weer veel goed. 

Natuurlijk mag op dit festival Gronings (en Finlands) trots Town Of Saints niet ontbreken. Nadat Harmen Ridderbos en Heta Salkolahti vorig jaar samen met drummer Sietse Ros als trio verder gingen, heeft de indiefolkband een steviger rockgeluid gekregen. Op PlatoPlanet geeft het gezelschap een voorproefje van het album Something To Fight With, dat begin oktober uitkomt. De band heeft voor het nieuwe album zelfs het nummer Trapped Under Ice in een ander jasje gestoken. Het verschil is onmiddellijk hoorbaar. Waar de oude versie begon met harmonieuze samenzang, klinkt de nieuwe versie vanaf de eerste seconde al steviger. Ridderbos en Salkolahti lijken iets gevonden te hebben om mee te vechten. Wanneer de twee rockend over het podium springen, ontstaat er als het ware een muzikaal gevecht.

Hoogtepunt van de dag is misschien wel het semi-akoestische optreden van het uit Nijmegen afkomstige De Staat. Recent bracht de band het derde album I_Con uit. Voor dit ene optreden lijkt de Kleine Zaal te zijn volgelopen. Mensen zitten zelfs op de trappen en halen halsbrekende toeren uit om zich nog in het stavlak te wurmen. Voor de gelegenheid hebben de bandleden hun liedjes uitgekleed, waardoor er ineens een veel melodieuzer geluid ontstaat dan je op basis van de albums zou verwachten. Natuurlijk komt ook de 3FM Megahit Devil's Blood vandaag voorbij en van 3FM mocht de band die ook op PlatoPlanet gewoon akoestisch spelen. Voor wie de semi-akoestische setting niet kan waarderen, belooft de band op 17 oktober in Vera "normaal te gaan doen".

Het is Nijmegen Rock City dat de boel een beetje moet opschudden op deze Plato Planet, waar toch wel erg veel akoestische gitaren, xylofoons en viooltjes te horen zijn. Als zelfs De Staat dan kiest voor een uitgekleed optreden, moet Automatic Sam het maar doen. Dat hoef je ze geen twee keer zeggen. Neogrungerocksongs als Sonic Whip, See You, Summer Is Gone en Set It Right klinken live gelukkig nog gruiziger dan op het ietwat overgeproduceerde tweede album. Met een flinke dosis harde bluesy gitaren zorgt Automatic Sam ervoor dat de foyer weer een beetje wakker wordt. Hoewel, niet genoeg naar de smaak van frontman Pieter Holkenborg. Misschien was het fraaie maar kalme I Island ook niet de beste keuze voor een festivalshow van een halfuurtje. "Wat zijn jullie stil!", zegt hij tegen het publiek. "Is het zo slecht?" Nou, nee hoor. Spontaan bouwen enkele enthousiastelingen een bescheiden moshpit voorin. 

Vorig jaar was de Rotterdamse Tessa Douwstra aanwezig met collectief The Wooden Saints, dit jaar heeft ze haar eigen band Orlando meegenomen. Al twee keer eerder dit jaar stond de band in Groningen, vertelt Douwstra lachend, en ze vonden het fantastisch. Ook de derde keer brengen ze het er goed vanaf. Vooral in het energieke Show Me Where the Bullets Go komt de band goed tot zijn recht. Douwstra heeft een fijne stem om naar te luisteren, en door het drietal koperblazers onderscheidt de band zich van de vele singer-songwriterachtige folkbandjes die de muziekwereld rijk is. Wel mag het allemaal iets minder braaf. Met meer pit zou de band de aandacht langer vasthouden, en veel meer indruk maken. 

Van ‘eiershaker’ in de band van zijn beste vriend Jacco Gardner naar een soloproject, en dan naar Groningen afreizen om eierballen te eten; Hugo van der Poel is met Earth MK II een mooi verhaal op zich. Dat hij dezelfde muzikale inspiratiebronnen heeft als Gardner is terug te horen in zijn project. Of hij die vergelijking ooit gaat ontstijgen? Waarschijnlijk niet, maar Earth MK II is zeer de moeite waard. De band van Van der Poel, leadzanger en tevens drummer, is rauwer en soberder dan Gardner. Ook hier is de dromerige sixties psych pop terug te horen, maar anders dan op het door Gardner geproduceerde album Music for Mammals brengen ze hier een heel eigen geluid. Vooral het nummer Memories, gedragen door gitariste en zangeres Marina Tadic, maakt veel indruk. Live heeft de band nog te weinig uitstraling om langere tijd te kunnen boeien: de leadzanger zit verscholen achter zijn drumstel, en voorop het podium straalt Tadic te weinig uit om de bezoekers die skeptisch zijn voor zich te winnen.