Ondanks dat Vera een speciale band heeft met het garage rock genre, is het aan het begin van de avond heel rustig. Het zijn ook min of meer hetzelfde mensen die erop aankomen, zoals de gebruikelijke Groningse garage rock scene. Die is vanavond dan ook vertegenwoordigd.
Wolftone uit Klazinaveen mag de avond openen. Het schijnt pas hun tweede of derde optreden in een grote zaal te zijn en dat verklaart veel. Daardoor ben je ook eerder geneigd om minder streng voor deze jongens te zijn. Want er mogen dan wel af en toe catchy stukjes in hun muziek in zitten, maar veel klik met het publiek is er niet. De vonk springt niet over. Het is alsof ze meer bezig zijn met het laten zien dat ze vet aan het rocken zijn, in plaats van gewoon de rock zelf te voelen.
Dan is het eindelijk tijd voor Night Beats. De zaal is niet veel voller geworden, er zijn een stuk of veertig mensen in de zaal. Night Beats beginnen met het nummer Puppet On A String. Ze spelen het snel, eigenlijk veel sneller dan het origineel op het album. Hetzelfde geldt voor de nummers die erna volgen. Night Beats speelt aan een stuk door, wel met verve en overtuiging en het publiek vindt het leuk. Echter, omdat ze zo gehaast spelen, valt datgene weg wat hun muziek dieper en lekkerder maakt. Een tijdje later komen wel wat tragere nummers aan bod, met traditionele tempowisselingen tussen het refrein en coupletten, maar zelfs die ondergaan een tempo make over. Het is zonde dat Night Beats de psychedelische nuances die zo goed op hun album naar voren komen geen tijd gunt, waardoor het publiek ook niet echt tijd krijgt om van het optreden te genieten. Het flitst aan je voorbij.
Verder valt helemaal niets aan te merken aan het optreden van Night Beats. Deze jonge knapen zijn goed. De passie, enthousiasme en liefde voor de muziek straalt en zweet er vanaf. Het is te zien dat ze echt zijn, het is geen show die ze opvoeren, het is iets wat tot in hun botten doorgedrongen is.
De gitarist Lee Blackwell, die tevens de zanger is, heeft een typische, ietwat zeurderige zangstem, zoals die van The 13th Floor Elevators en The Black Angels. Hij is zo bezield bezig dat tegen het einde van het concert een van de snaren van zijn gitaar knapt bij de eerste slagen van een nummer. De gekke bassist, Tarek Wegner, die een hele toepasselijke psychedelische blouse aan heeft en een basgitaar met glitterbloemetjes stickers, rolt steeds met zijn ogen en trekt gekke gezichten. Hij klimt ook op één van de podium versterkers, maar helaas er zijn niet genoeg mensen om te gaan crowdsurfen. Volgende keer mogen ze de drummer, James Traeger, ook wat dichterbij de spotlights zetten. Behalve dat hij gewoon hartstikke goed is, is het ook een genot om te kijken hoe hij van het drummen geniet. Ook hij is zo fanatiek aan het slaan dat een van zijn hi-hats gewoon wegvloog.
Ondanks dat de zaal niet genoeg gevuld is om er echt een rockend feestje van te maken, en dat de nummers er doorheen gejaagd worden, is het toch overduidelijk dat we hier met een juweeltje te maken hebben. Night Beats mag dan wel jong overkomen, maar onervaren en groen zijn ze niet. Er valt niet veel aan hen te verbeteren. Het is maar een kwestie van tijd voordat ze Vera wel gevuld krijgen.