Frontman Fred Durst is het best te omschrijven als een kleine pitbull. Energiek als hij was toen de heren aan het begin van deze eeuw doorbraken, is hij ruim een decennium later weinig veranderd. Buiten die wilde baard dan. Die droeg hij toen nog niet. Gitarist Wes Borland heeft ook nog steeds dezelfde excentrieke uitstraling. Voor de gelegenheid is zijn bovenlijf zwart geschilderd en draagt hij een lichtgevend masker.

Het kost Limp Bizkit weinig tijd om het publiek los te krijgen. De diehards hebben zich verzameld aan de voorkant van de zaal. Vanaf het moment dat Wes Borland zijn gitaar voor het eerste nummer openzet, staan ze al in moshpits tegen elkaar aan te beuken. De menigte heeft niet veel nodig, maar onder de klanken van een van de bekende liedjes, Rollin’, doet ze er nog een schepje bovenop met moshen.

De gemiddelde leeftijd van de aanwezige muziekliefhebbers ligt achterin de twintig. Voor het merendeel van hen moet deze avond als een grote flashback naar de middelbare schooltijd voelen. De niet erg diepgaande teksten, waar het woord ‘fuck’ opvallend vaak in voorkomt, vinden ze alleen maar prachtig. Ook het feit dat de nieuwste liedjes eigenlijk nooit uit de schaduw treden van de oude knallers, is geen probleem. Alles wat de band vanavond doet, wordt door hen ontvangen met gejuich, gebeuk en geschreeuw.

Durst is een meester in de interactie met het publiek. In het eerste deel van het concert gooit hij wat standaardkreten de zaal in: “We came here to party with you.” Naar het einde toe springt hij ineens van het podium af om zich tussen de mensen te begeven. Daardoor ziet de rest van de zaal niet meer wat er gebeurt. Durst is een klein mannetje en zelfs vanaf het balkon nauwelijks zichtbaar in de menigte.

Zodra hij terug het podium opklimt, nodigt hij alle vrouwen uit te komen dansen met de band. Een twintigtal dames geeft daar gehoor aan. Op de klanken van de George Michael cover Faith gaan de vrouwen los. Een beveiliger moet hier en daar een vrouw bij Durst weghalen. Hij moet natuurlijk wel kunnen blijven zingen. De dames laten deze kans niet onbenut om de zanger te omhelzen of een kus te geven.

Het zijn de nummers uit het begin van deze eeuw die het optreden maken. Sneu voor de heren dat het geheel daarop moet drijven en dat ze er niet meer in slagen in de nieuwste liedjes het niveau van toen te halen. Dat wil niet zeggen dat de show daardoor minder was.

Limp Bizkit staat garant voor een poweroptreden waarbij het publiek helemaal uit zijn dak kan gaan. De bezoekers zingen veel teksten nog woord voor woord mee. Niet slecht dus, voor een band die eigenlijk al lang over zijn hoogtepunt heen is.