Een lange rij voor de deur van Vera zorgt voor hooggespannen verwachtingen. De hype rondom Orgel Vreten wordt steeds groter. Een flink gevuld Vera is ongeduldig en kan niet wachten op het fenomeen Orgel Vreten. Hierdoor is voorprogramma Celluloid Gurus, dat softporno vertoont en daarbij sexy plaatjes draait, niet meer dan een gimmick.
De eerste klanken van de heerlijke Hammonds zijn funky, fris en fijn. Redelijk rustig maar buitengewoon virtuoos laten de heren ons kennismaken met hun orgels. Helemaal top zo’n eerste halfuur orgel, maar een beetje afwisseling kan geen kwaad. Op dat moment komt de sousafoon in het spel. Arno Bakker, gehuld in baard, kisten, korte broek en lange colbert, gaat helemaal los en samen met Piso, Schrijnemakers en andere bandleden bereiken ze een waar orgelgasme.
De droge humor in de praatjes die Schrijnemakers maakt, staan in groot contrast met de muziek die er gespeeld wordt. Hij verzoekt het publiek om ‘Ja, in principe wel’ te roepen op de vraag of het optreden bevalt, in plaats van het gebruikelijke gebrabbel. Ook Schrijnemakers’ energie is schijnbaar onbeperkt; hij rost op zijn orgel alsof de wereld morgen vergaat.
Bassist Jan Teertstra maakt veel indruk met zijn naadloze aansluiting bij het geheel en kan ook een aardig nootje zingen, wat hij vanavond bewijst. Het zijn de andere bandleden (waaronder twee drummers) en gasten die Piso en Schrijnemakers nodig hebben om de concentratie van het publiek niet te verliezen. Hier slagen ze niet helemaal in, want halverwege het twee uur durende concert verslapt de aandacht en stijgt het geroezemoes. Vooral als Arno Bakker voor de tweede keer het publiek komt vermaken met dit keer een psychedelische, doch langdradige, sessie wordt de rij bij de bar langer.
Na zo’n anderhalf uur komt Ruud Borgers langs om een toontje te zingen en wat aan de snaren van zijn gitaar te plukken. Gimme Some Lovin van de Spencer Davis Group komt erg goed uit de verf in deze formatie. Erg verrassend is de cover van James Blake, Limit To Your Love. Totaal andere materie dan wat normaal bij Orgel Vreten wordt verbouwd tot orgelgasme, maar ook dit ‘werkt’ en is bovendien één van de hoogtepunten.
Al met al is Orgel Vreten uniek. Iets wat slechts weinigen in de muziek aandurven. Hammondorgels zijn nooit verkeerd en vooral de gastoptredens houden het gevarieerd. Er rijst echter wel een vraag. Hoe gaan Piso en Schrijnemakers hiermee door? Op een gegeven moment zal het kunstje bekend zijn, ondanks de sterke improvisatie, de gastoptredens en de goede interactie met de band. Wel een dikke pluspunt voor hun inspiratie; onder andere helden als Led Zeppelin, Deep Purple en Jimmy Smith zijn duidelijk in hun improvisaties terug te horen.