Redelijk recht-toe-recht-aan rock met veel '60 invloeden. Zelf noemen het ze 'eerlijke rockmuziek door leugenaars', daar is weinig aan gelogen. Het blijft vaak op de vlakte, maar kan daardoor zowel prima op de radio worden gedraaid, maar evengoed niet misstaan in een rockcafé. 

 

The La La Lies is een degelijke rockband. Het eerste nummer met tweestemmig refreintje zet de toon voor de rest van het optreden, recht voor zijn raap met goede gitaarpartijen en een strakke drummer en bassist. Tegen het eind gaan de remmen meer los en laat gitarist Louis Inghels zien dat hij lekker tekeer kan gaan met een verscheurende solo waarbij hij de haren op zijn hoofd en borst laat wapperen. 

 

Heel eigen zijn The La La Lies niet. Ongeveer de helft van de nummers verzandt in middelmatigheid. Het is gewoon en 'wel leuk'. De poses van zanger en gitarist Sander den Das als hij niet gitaar hoeft te spelen zijn een beetje gedateerd. Ook het tamboerijntje en de sambaballen voegen weinig toe aan het geheel. Tekstueel is het niet al te sterk, een nummer schrijven over het weekend is, met alle respect, op de leeftijd waarop de leden van The La La Lies zijn niet heel relevant. Alleen Rebecca Black komt daar nog mee weg. 

 

The La La Lies weet zich niet echt te onderscheiden in de drie kwartier die ze krijgen op Noorderslag. De set kent een paar hoogtepunten waarin de band wel de potentie laat horen, maar teveel nummers zijn te gewoontjes. Instrumentaal zit het wel snor, maar het songmateriaal kan beter en gevarieerder.  

 

6,5