De perfecte soundtrack voor een Ennio Morricone film, maar dan wel eentje met voornamelijk knappe vrouwen en explosies. The Good The Bad is swingend en sexy. Door het ontbreken van vocalen schetsen de nummers plaatjes in je hoofd, het filmische van surfrock wordt in een nieuw jasjes gestoken en met name de tomeloze energie van het stel is fantastisch. Onder een van hun fans kunnen ze al Wayne Kramer van MC5 rekenen, hij noemde ze de beste band van het Amerikaanse showcasefestival SXSW. 

 

Op het podium staan drie geweldige muzikanten die retestrak spelen. Het shirtje van de drummer gaat al na een paar nummers uit, het pezige lichaam helemaal bezweet door het moordende tempo van de set. Hoewel surfrock vaak volgens een redelijk duidelijk stramien gespeeld wordt, zoekt The Good The Bad de grenzen op waardoor het niet snel saai wordt. Dat de drie op het podium als beesten tekeer gaat helpt daar natuurlijk ook bij, het is prachtig om te zien hoe ze ziel en zaligheid in de muziek leggen. 

 

Hoewel er een duidelijk eigen draai aan zit, is het niet de meest vernieuwende muziek. Clichés uit de surfrockgeschiedenis worden er af en toe aan de haren bijgesleept en maken het geheel ietwat voorspelbaar. De verkooppraatjes van Adam Olssen zijn ook best wel irritant. Of we alsjeblieft zijn album willen kopen mag je best één keer zeggen, maar daarna is het klaar. 

 

CONCLUSIE 

The Good The Bad weet een redelijke eigen draai aan klassieke surfrock te geven en doet dat live met een fantastisch enthousiasme. Springend over het podium worden geweldige solo’s uit de instrumenten getoverd. Drie kwartier lang boeien weten ze voor elkaar te krijgen, maar dan is het ook wel klaar, er mag gerust buiten de beperkingen van het genre worden gekeken om iets meer originaliteit in de muziek te krijgen. 

 

7