Meadowlake, een vijftal jonge Groningers, opent de avond. De band is in 2012 opgericht en ze hebben door Simplon het label indie/postrock opgeplakt gekregen. Al snel blijkt dat dit volledig terecht is. De drie heren en twee dames verrassen het publiek met hun compleet eigen, on-Nederlandse geluid. De synthesizer gecombineerd met de elektrische gitaren en de aparte drumpartijen zorgen voor een dromerige en soms zelfs mystieke ambiance. Daarbovenop komt het bijna fluisterende stemgeluid van de zanger, zo nu en dan mooi aangevuld met een tweede stem door de toetsenist, waardoor het lijkt alsof je als toeschouwer een prachtig sprookjesboek zit te lezen.
Meadowlake mag dan ook als een ware ontdekking gezien worden. Op het podium kunnen ze het introverte nog wat meer van zich afschudden. Het duurt lang voordat er enige vorm van communicatie is met het publiek, dat bestaat uit niet meer dan twintig man. Pakken ze dit eerder op, dan maakt dat hun optreden completer. In het laatste liedje Lost haalt de zanger een strijkstok tevoorschijn en begint daarmee zijn gitaar te bespelen. Hierdoor ontstaat een soort hoge toon die de muziek vergezelt. Een originele manier om het liedje net wat aparter en eigenzinniger te maken.
Na deze frisse postrockers is het de beurt aan Mansell. De in 2008 opgerichte indie pop formatie uit Groningen lijkt op routine de set af te werken. Hun ervaring, ze spelen al vanaf begin jaren negentig in verschillende bands, zorgt voor een vlekkeloos optreden. Eerlijk is eerlijk, hun muziek is niet revolutionair, maar dat maakt het optreden niet minder boeiend.
Tussen de nummers door stemt de gitarist zijn instrument nog een keertje, praten de bandleden wat onder elkaar en is er nog wat oponthoud hier en daar. “Dit is een geöliede rockshow,” is wat de gitarist gekscherend naar het publiek roept. Desalniettemin levert Mansell een degelijk optreden af met als positieve uitschieters Don’t Suppose en het uptempo Just Won’t Say. De rauwe stem van de zanger wekt een warme sfeer op en de grappen van de bandleden zorgen voor een leuke interactie met de mensen.
De stevigere indie pop van Mansell en de dromerige postrock van Meadowlake vullen elkaar goed aan. Een ideetje voor de organisatie is om de line-up voor een volgende keer om te draaien. Het prachtige optreden dat Meadowlake verzorgde verdient het om afsluiter te zijn.