In de kleine zaal mag de Amerikaan Israel Nash Gripka de avond openen. De singer-songwriter wordt de eerste helft van zijn optreden ondersteund door een tweede man op elektrische gitaar. De andere helft begeleidt hij alleen zichzelf op akoestisch gitaar en mondharmonica. Israel Nash Gripka vertelt prachtige verhalen. Zijn sterke stem in combinatie met snerpende harmonica weet heerlijk te bekoren.
In de grote zaal is het daarna The James Hunter Six die voor een relaxt sfeertje zorgt. De zanger James Hunter put samen met zijn band uit de oude soulmuziek. Met ondersteuning van het Daptone Label bracht hij eerder dit jaar een sterke plaat uit. Helaas blijkt de grote zaal vanavond toch nog wat te groot gegrepen. James Hunter probeert met zijn Britse charme het publiek voor zich te winnen, maar door zijn onverstaanbare accent komt de klik niet tot stand. Desondanks volgen de onderhoudende solo’s elkaar op en blijft het optreden zeker boeien.
Dat de doorleefde blues verhalen tegenwoordig in de Sahel regio gecreëerd worden blijkt ook tot de organisatie van de Rhythm & Blues Night doorgedrongen. De Nigeriaanse Atri N’Assouf probeert in de kleine zaal te overtuigen met zijn hypnotiserende ritmes. De Afrikaanse band, waarvan de vertaling zoiets betekent als Ster Van De Woestijn, is geïnspireerd door de Deltablues. Tegelijkertijd sluit hij aan bij artiesten als Tinariwen en Bombino. Atri N’Assouf speelt vanavond alleen akoestisch. Het stuwende drumritme wordt voorzien van gezang door de frontman die tegen een vrouwelijke zangeres in zingt. Aan het begin van de set oogt de band een vreemde eend in de bijt. De ritmes zijn significant anders dan de overige bands en overstappen op de Afrikaanse melodie kost dan ook even tijd. Wie de moeite neemt om zich te laten betoveren ziet vervolgens een fantastische set. Helaas is tegen die tijd de kleine zaal al zo goed als leeggelopen. Een gedurfde keuze die hopelijk een vervolg krijgt op aankomende edities!
Headliner Betty Wright staat met een indrukwekkende band op het podium. De zangeres is gekleed in een paars glitterpakje en is daarmee duidelijk de funk aan het vertegenwoordigen. Betty Wright lijkt echter weinig aansluiting te zoeken bij haar band. De zangeres oogt op de automatische piloot. Een stuk boeiender is het optreden van The Delta Saints die tegelijk spelen. De jonge honden maken rock 'n roll met de nadruk op een stuwende mondharmonica. Met name een lange cover van Gnarls Barkley's Crazy kan, dankzij de nodige solo's, op enthousiaste bijval rekenen.
In de kleine zaal kan er weer even tot rust gekomen worden met Rosanne Cash. De dochter van de legendarische countryzanger zet een relaxte set met mooie nummers neer. Hoewel op plaat begeleid door een hele band staan er vanavond twee mensen op het podium. De nummers komen ook in deze setting sterk tot hun recht. Cash merkt bij aanvang verbaasd op dat het spelen om 12 uur 's nachts een unicum voor haar is. De rustige muziek was ook meer tot zijn recht gekomen eerder op de avond. Wie de batterij even wil ontladen kan in de Foyer genieten van The Paladins. De band rond Dave Gonzales is al jaren een graag geziene gast op festivals. Ook vanavond weet zijn mix van rockabilly en rock 'n roll de mensen enthousiast aan het dansen te krijgen. Hoogtepunt vormt de schijnbaar onophoudelijke solo tijdens Keep On Lovin' Me Baby.
Het feestje wordt voortgezet bij Larry & His Flask. De mannen mixen country met punk en een vleugje ska. Dat resulteert in een ontzettend dansbaar geheel. De mannen rennen als een zootje ongeregeld over het podium. Met name de banjo zweept de boel op. De toevoeging van enkele blaasinstrumenten is een verrassing en zorgt ervoor dat het optreden langer houdbaar blijft. Tegen het einde beginnen alle nummers helaas erg op elkaar te lijken en oogt de feeststemming van de muzikanten geforceerd.
Voor de afsluiting van de avond in de foyer wordt dit country gevoel volledig omgedraaid. De mannen van Slim Cessna’s Autoclub slepen de stijl het duister in. De band speelt een mix van punk, country en gothic. Dansen is geen optie meer en je bang laten maken door deze band is het enige alternatief. De steelgitaar klinkt plotsklaps angstaanjagend. De twee zangers lijken elkaar te willen overtreffen in het preken van verdoemenis. Menigeen zal nog lang wakker hebben gelegen van deze heren.
De Rhythm & Blues Night heeft wederom een grote hoeveelheid aangename bandjes weten te boeken. Helaas blijft de editie in de schaduw staan van die van voorgaande jaren. Ondanks een ruime hoeveelheid leuke optredens blijft een groot hoogtepunt achterwege. Met een nieuwe generatie opkomende blues artiesten als Heritage Blues Orchestra, Mud Morganfield en Robert Randolph had het toch mogelijk moeten zijn om met een verrassende publiekstrekker te kunnen komen?