Aanvankelijk zou de uit Londen afkomstige singer/songwriter Pete Roe tijdens de Nederlandse tour van Rachel Sermanni het voorprogramma verzorgen. Echter, de zanger slaagt er voor de derde avond op een rij niet in om op tijd aanwezig te zijn. Gelukkig barst het in Groningen van lokaal talent en is The Gust bereid zijn plek over te nemen. De band brengt Simplon alvast in de juiste stemming door een fijne set met indiepopnummers te spelen. Zeker het nummer waarin beschreven wordt dat iemand niet verliefd wil worden, klinkt zeer aanstekelijk.

Rachel Sermanni begint haar set, enkel vergezeld van gitaar, solo. Ze probeert steeds enkele woorden Nederlands te spreken, waarmee ze met haar Schotse accent en lieflijke voorkomen de zaal verovert. Ook in haar zang is haar afkomst duidelijk aanwezig, maar eigenlijk klinken haar liedjes daardoor des te liever. Daarnaast oogt het af en toe alsof Sermanni in haar gitaar wil kruipen.

Wanneer haar stem de laagte in gaat, klinkt het wat duister en op sommige momenten bijna huiveringwekkend. Met deze lage stem creëert ze een sfeer die goed bij een nieuwe verfilming van Charlotte Bronte's Wuthering Heights zou passen. Na het eerste nummer wordt de zangeres bijgestaan door twee violistes en een toetseniste. Hoewel Sermanni helemaal geen begeleiding nodig heeft, is het zeker bij nummers als The Fog wel een aangename toevoeging die de sfeer net wat mistiger maken.

Halverwege de set verlaat de begeleiding het podium en doet Rachel Sermanni solo enkele nummers met haar gitaar. Opnieuw wordt duidelijk hoe haar stem in de laagte huiveringwekkende scenario's oproept. Ook vertelt ze over Pete Roe's afwezigheid, die eerst zijn paspoort kwijt was en daarna het vliegtuig miste. Waarom hij er vanavond in Groningen niet bij is, vertelt Sermanni niet. Wel draagt de zangeres het nieuwe Maybe Not aan hem op.

Aan het einde van de avond geeft Rachel Sermanni een verrassende toegift. Een grapje. Geïnspireerd door Dope D.O.D. heeft ze onlangs een rap geschreven die ze ten gehore wil brengen. Voor de gelegenheid vraagt ze ook nog Michelle Samba van The Gust op het podium. Ondanks de aanwezige zenuwen en rode wangen, zet Sermanni samen met de rest van het gezelschap de rap in. Natuurlijk is de rap wel volledig in Sermanni-stijl. Toch kan het publiek deze ludieke actie wel waarderen en klapt ter ondersteuning zelfs enthousiast mee.