TakeRoot geldt al jaren als een van de beste Americana festivals in Nederland. Voor haar vijftiende verjaardag nodigde het festival de, uit Arizona afkomstige, band Calexico uit. Samen met Wovenhand twee grote namen die de grenzen van het genre opzoeken. Zoals gewoonlijk valt er naast deze twee headliners nog genoeg te genieten.

Bij binnenkomst is het Dan Stuart (ex Green on Red) die samen met zijn nieuwe begeleidingsband Sacri Cuori tekeer gaat tegen het Americana stempel. Stuart gelooft dat het genre veel meer in houdt dan dit simpele etiket. Met een grotendeels Italiaanse band is ook duidelijk waarom hij deze mening is toegedaan. Men speelt aangename countryrock. De vergelijking met Neil Young wordt in de zaal veel gemaakt. Verrassend genoeg vormt juist de meer intieme afsluitende ballade het hoogtepunt van deze set.

In de grote zaal speelt vervolgens Meschiya Lake samen met The Little Big Horns. Eerder bezochten artiesten als C.W. Stoneking en Pokey LaFarge Groningen al, en deze zangeres past perfect in dit rijtje. Meschiya oogt op het eerste gezicht als een keiharde rockchick maar niks is minder waar. Ze is alom getatoeëerd en weet met haar flirterige houding gemakkelijk de grote zaal in te pakken. De zangeres brengt ons terug naar het New Orleans van het begin van de vorige eeuw. Jazzy ritmes worden aangevuld met het kenmerkende Mardi Gras geluid. Haar vocale uithalen tijdens Satan, Your Kingdom Must Come Down bezorgen een ieder kippenvel.

Een stuk minder subtiel is het Californische Sleepy Sun. De groep speelt een bombastische psychedelische rock. Aan het begin lijkt het allemaal net iets te veel van het goede. Het lukt de heren niet om de luisteraars mee te slepen. Mede dankzij een jankende mondharmonica weet de band halverwege toch wel te boeien.

Endless Boogie moest helaas afzeggen voor het festival, als vervanger is het inmiddels veel bekendere Jamie N Commons nog geregeld. De band begon, begin dit jaar, op Eurosonic Noorderslag en stond ook al op Lowlands. De groep speelt een geniaal in elkaar grijpende mix van gospel, rock en blues. Met een a capella gospelopening weet het optreden de grote zaal meteen te boeien. Het gospelgevoel blijft door elk nummer heerlijk doorsijpelen. Wanneer na veertig minuten Jamie N Commons aankondigt het laatste nummer te gaan spelen, krijgt dit een lacherige reactie. Helaas is het geen grap, een volledig uur spelen is voorlopig te hoog gegrepen voor deze muzikanten.

De stevig behaarde mannen van Howlin Rain hebben flink zin om zich op hun gitaar uit te leven. Door de baarden, coole jasjes en overdreven bewegingen bevestigt het gezelschap elk vooroordeel over classic rock. Het optreden krijgt hierdoor zelfs een clownesk niveau. Tegenovergesteld is Sam Baker die op dat moment in de kleine zaal speelt. De zanger is doof en dat geeft hem een apart stemgeluid. Zichzelf begeleidend op akoestisch gitaar en een achtergrondzanger op piano is zijn optreden heel intiem. Zijn verhalende zangstijl past goed in de stijl van Townes van Zandt. Met name een cover van de oude gospel Hard Times Come Again No More vormt een hoogtepunt.

David Eugene Edwards timmert sinds het vertrek bij 16 Horsepower al heel wat jaren aan de weg onder de naam Wovenhand. Met deze groep speelt hij een duivels aandoende donkere country. Zijn meest recente album, The Laughing Stalk, rockt meer dan ooit en dat vormt vanavond ook de hoofdlijn. Zijn band is aangevuld met een extra gitarist en alle kleinschaligheid is uit zijn optreden weggehaald. Desondanks weet hij binnen enkele minuten de donkere sfeer neer te zetten. Wat hij in de microfoon voor duistere spreuken uitspreekt blijft de helft van de tijd onverstaanbaar, bang wordt je er wel van! Tussendoor wordt er vooral keihard op de gitaren ingeslagen. Een goed optreden waarmee Edwards in het voorjaar zelfs de grotere rockfestivals zou kunnen gaan aandoen.

In de hal wordt je gelijk weer vrolijk teruggezet op aarde bij the Reigning Sound. Vroeger een punkband, tegenwoordig is het authentieke rock-n-roll dat de klok slaat. Het gezelschap swingt lekker en krijgt de foyer gemakkelijk in beweging. Het optreden doet mij veel denken aan The Kik. Halverwege de set begin het trucje helaas in herhaling te vallen.

De grote headliner Calexico heeft vanavond een spot van 75 minuten gekregen. Gelukkig maar! Met vaak wisselende instrumenten heeft het zeven man sterke gezelschap het podium van de grote zaal goed vol gebouwd. De band is onder andere bekend voor haar prachtige filmmuziek, maar vanavond lijken ze hoofdzakelijk gekomen om een feestje te bouwen. Met name de tweede helft van het optreden is er een continue dansurgentie. De Mexicaanse trompetten creëren samen met de veelvuldig aanwezige accordeon een hoog Mariachi gevoel. Dat maakt Calexico niet memorabel, maar wel een ontzettend leuke afsluiter voor een geslaagd festival.