Eigenlijk maken Sam Agostino en Andy Moore de simpelste muziek op aarde. Eén gitaar, een kwart van een drumstel en twee microfoons zijn alles wat het duo nodig heeft om hun basic punk-rock-garage te spelen. Maar ze laten tegelijk zien dat er ook niet meer nodig is om een zaal enthousiast te krijgen. Vanaf het eerste nummer springen ze spugend en schreeuwend over het podium, onderweg verliezen zij drumstokken en een aanzienlijk gedeelte van hun lichaamsvocht. Het is vooral deze tomeloze energie wat een Digger and The Pussycats concert onderscheidt van de doorsnee punkbandjes.
De soms wat flauwe grapjes tussen de nummers door (o.a. over de piemel van Andy’s vader en over The Temper Trap) zorgen wel voor een heerlijke ongedwongen sfeer en veel meer contact tussen het publiek en de band. De nummers zijn ook qua tekst niet al te hoogdravend, maar teksten als I want to be your slut blijven in ieder geval goed hangen. Samen met het zichtbare speelplezier en idioterie van de twee Aussies heb je niet meer nodig voor een erg vermakelijk concert.
Bescheiden 'hitjes' van het al sinds 2004 bestaande duo als Coming To Get You en Motorbike worden met luid gejuich ontvangen door het halfvolle Vera en weten aardig wat vuisten in de lucht te krijgen. De mannen laten meerdere keren weten heel blij te zijn om weer in Vera te spelen en ook Vera toont dankbaarheid door een enorm spandoek van een crowdsurfende Sam Agostino aan te bieden. De onvermijdelijke toegift is daarna het hoogtepunt van de avond. De twee trommels en bekkens worden in het publiek gezet en het laatste nummer wordt op de vloer van Vera gespeeld, om vervolgens door een grote sprong van het podium door Andy Moore op de drums te eindigen.