Marions avond
Lucas Hamming opent de Popronde in de Openbare Bibliotheek solo, om vervolgens ’s avonds door te gaan mét band in De Jongens van Hemmes. Hoewel hij zichzelf profileert onder de doodgegooide term “singer-songwriter” kan Hammings werk nog het best omschreven worden als een mengeling tussen melancholische indierock, krachtige folk met een vleugje blues. Uit alles blijkt dat Hamming een perfectionist is: verrassend precies uitgewerkte gitaarakkoorden en –arrangementen begeleiden afwisselend rustige gevoelige en stevige dreigende nummers. Zijn rauwe, emotionele stem gaat van lang aangehaalde lage noten naar schreeuwende, hoge uithalen die op het punt staan te breken. Opvallend is het drama dat gecombineerd wordt met de muziek wat het geheel haast theatraal maakt. Hoogtepunt hiervan wordt bereikt als Hamming besluit in de kleine opgepropte platenzaak te gaan stage diven. Verder dan twee meter komt hij echter niet.
Met Birdt in de Kelderbar van Vera komt Groningen weer even tot rust. De eenvoudige, warme folk van Bardt van der Dennen wordt gecombineerd met de soms haast deprimerende, experimentele viool die het geheel een uniek geluid geeft. Birdt onderscheidt zich op deze manier van de vele indiebandjes. Meerdere keren bedankt van der Dennen het publiek om de stilte die in de Kelderbar heerst. Juist door deze rust wordt het intieme gevoel van een huiskamerconcert versterkt: niemand haalt het in zijn hoofd door de prachtige tweede stem van de violist heen te zingen. Tijdens het spelen ontstaat een magische sfeer doordat zowel van der Dennen en de violiste met beide ogen dicht zich door de muziek laten leiden – en het publiek doet hetzelfde.
Wat later op de avond wordt de Warhol op zijn kop gezet door Über Ich: eigenzinnige en innovatieve pop waarvan je de indruk krijgt dat alle geldende muziekregels overboord zijn gezet. De Amsterdamse band maakt gebruikt van vreemde akkoordovergangen waardoor versnellingen of juist vertragingen in het tempo optreden of een totaal ander ritme ontstaat. Zo wordt vertrokken vanuit extreem drukke enthousiaste lichtvoetige beats, via vocals variërend à la Debbie Harry tot langdurige schreeuwerige uithalen naar een juist compleet rustig nummer. Voor dit laatste werd om stilte gevraagd, waaraan door het publiek helaas geen gehoor wordt gegeven: door het geroezemoes komt het prachtige, gevoelige nummer niet over. Über Ich is speels, toegankelijk, bijzonder origineel, kent geen limiet en is bovenal zeer moeilijk te beschrijven. Volgende keer gewoon bij zijn dus.
Saskia’s avond
Op het moment dat Mister & Mississippi tussen alle snuisterijen, vintagekleding en kunst de eerste klanken inzet, valt het muisstil in de Flat Iron. Het Utrechtse folkrockbandje brengt met de betoverende samenzang en afwisselend gebruikte instrumenten het unieke zaakje in vervoering. Het voelt alsof de band je mee wil nemen naar andere oorden. De band vraagt het publiek dan ook met gesloten ogen aan Frankrijk te denken. Tijdens het volgende nummer, als de band voor het "podiumpje" plaatsneemt, slaagt de band er dan ook in om het Franse gevoel over te brengen. Een betoverende muzikale reis.
De eveneens uit Utrecht afkomstige indieband APRIL is vanavond - voornamelijk door de outfits die de bandleden dragen, een opvallende verschijning. De reden hiervan is een recent samenwerkingsproject met de modewereld. Het is duidelijk dat de band er naar streeft iets afwijkends neer te zetten. Dit klinkt ook door in de energieke gitaar- en bastonen en natuurlijk de stemmen van Julia Hendriks en Jorn Mathijssen. Zowel de muziek als de bandleden straalt een bijzondere eigenzinnigheid uit, waardoor het optreden in De Kult wel van begin tot eind interessant blijft.
Veel Utrechtenaren op de Popronde. Ook Bodypolitics zegt hier vandaan te komen, hoewel de bandleden duidelijk wel een internationaal gezelschap vormen. De band verzorgt een zeer gevarieerde set, met melancholische, psychedelische en melodieuze klanken. Er is eveneens een goed gekozen afwisseling tussen gitaarriffs en elektronische beats. Ook de stem van zanger Giuseppe Valenza heeft iets melancholisch over zich en heeft een betoverende uitwerking. Het geheel klinkt vaak duister, maar hier en daar ook een tintje dromerig.
Andrés avond
In Simplon staan vanavond twee bandjes, Bird On The Wire en S As In Assasins. Tijdens het optreden van de eerste band is het helaas niet echt druk. Simplon blijkt op dit soort avonden toch een eind uit het centrum te liggen. Bird On The Wire is een trio dat breekbare liedjes maakt met een grote rol voor de zangeres. Het optreden komt, mede door het gebrek aan publiek, niet echt uit de verf.
Dat is bij S As In Assasins wel anders. Het is niet heel veel drukker, maar het publiek geniet van deze Rotterdamse band waar je steeds vaker goede dingen over leest, mede door hun link met de sterk doorbrekende stadsgenoten van Rats on Rafts. Ze zetten een strakke set indie-rock neer en hebben er zelf overduidelijk lol in. Referenties als Grizzly Bear, het oude werk van Foals en Menomena zijn vaak gemaakt. Dankzij hun enthousiastme en ritmiek wordt het toch nog gezellig in Simplon.
Wymer’s avond
Apneu maakt heerlijk frisse rammelpop. Lekkere niks-aan-de-hand-muziekjes voor de donderdagavond dus. Nouja, de muziek mag dan simpel klinken en heerlijk gemakkelijk in het gehoor liggen, het is best knap om in een nummer van een minuut of 2 er voor te zorgen dat mensen er echt ‘in’ komen. Apneu heeft een album vol sterke en zeer pakkende nummers afgeleverd en speelt in de O’Ceallaigh met speels gemak een heerlijk setje waardoor iedereen met een glimlach de kroeg weer verlaat.
Het mocht even duren, maar Wooden Constructions kwam dit jaar eindelijk met hun debuutalbum en dat lijkt vandaag in Het Pakhuis ook al in Groningen te zijn beluisterd. De extreem dansbare en opzwepende post-punk met afro-beat en electro invloeden doet een groep jongens vooraan even spastisch dansen als zanger Gover zelf. Ian Curtis zou jaloers zijn. Vrijwel het hele album komt voorbij en de constante kwaliteit bevestigd de status van Wooden Constructions als één van de meest belofte- en talenvolle bands van Nederland van de laatste paar jaar. Spannender en opzwepender vind je ze bijna niet.
Nouveau Vélo uit Helmond heeft inmiddels twee goed ontvangen ep’s uitgebracht. Moestuin en Courgette zijn op het eerste gezicht wat rare namen voor ep’s, maar als je bedenkt dat de drie jongens in een tuinhuisje oefenen is het best begrijpelijk. De muziek is al even divers als de groentensoorten in een gemiddelde moestuin. Met een been in de dromerige sound die je tegenwoordig veel uit Brooklyn hoort komen, maar tegelijk is het ritmisch en opzwepend als een garagerock bandje. Het zal een zeer goed gevulde Vera ook worst zijn trouwens, iedereen staat lekker heen en weer te bewegen en een pit en crowdsurfers worden gesignaleerd. Een prachtige afsluiter van een mooie avond Popronde.