Wilco buitengewoon gedreven live band

Amerikaanse band weet te verrassen en imponeren

Tekst: Wymer Praamstra Foto's: Harold Zijp ,

Hoewel Wilco al zo’n 18 jaar bestaat, weten de alternatieve rockers uit Chicago nog elk album te verrassen met nieuwe invloeden en experimentele uitstapjes. Het recent uitgekomen The Whole Love is daar weer een voorbeeld van. In de Oosterpoort blijkt dat het ook live als een huis staat.

Als opwarmer voor Wilco is Scarlett O’Hanna meegekomen uit Amerika. De kale liedjes waarbij ze zingt en gitaar speelt, weten niet echt veel aandacht te trekken van de volle Grote Zaal. Op cd is het mooi en aan de kwaliteit van de nummers ligt het dan ook niet. Maar indruk maken op al deze Wilco-fans is gezien het vele rumoer niet makkelijk.

Wilco opent onverwacht met het laatste en rustigste nummer van de nieuwe plaat The Whole Love. Het is tekenend voor de eigenzinnigheid van Wilco om daarna meteen het eerste en meest experimentele nummer van de nieuwe plaat te spelen. Al in het begin komt de extreme vakkundigheid van de band naar voren. Ze schakelen gemakkelijk tussen de twee stijlen die aan weerskanten van hun muzikale spectrum liggen en weten met beide veel indruk te maken. De solo van gitarist Nels Cline is bizar en het samenspel van de zes mannen is een genot om naar te kijken.

Wilco houdt er niet van om avond aan avond dezelfde set te spelen. De band bestaat al sinds 2004 uit dezelfde personen, wat ze de mogelijkheid geeft veel te variëren in de te spelen nummers. Vanavond worden logischerwijs voornamelijk nummers van het laatste album gespeeld. Toch komen er ook opvallend veel nummers van misschien wel hun beste album Yankee Hotel Foxtrot voorbij, waarmee ze tevens zijn doorgebroken. In het midden van de set komen onvermijdelijk publieksfavorieten als Impossible Germany en Jesus, Etc. voorbij.

De constante gedrevenheid en het zichtbare plezier van de band is prachtig om te zien, zeker als je bedenkt dat ze avond aan avond optreden. Het enthousiasme straalt zeker in het laatste gedeelte over naar het publiek; met gejuich worden nummers ontvangen en na spectaculaire solo’s volgen spontaan ovaties. Wilco is een van die bands die live eigenlijk nog veel beter is dan op plaat en weet na Take Root 2010 De Oosterpoort weer een kleine twee uur in hun greep te houden. Na zes (!) nummers in de toegift houdt Wilco er mee op, om hopelijk over een jaar of twee met een nieuw, en ongetwijfeld weer fantastisch, album terug te keren.