Donderdagavond in Groningen: studentenavond, koopavond én uitgaansavond. Vera is dan ook lang niet vol als de vier mannen van The Bloody Hollies, zonder voorprogramma, het podium betreden. Er wordt geopend met een aanstekelijk vuig rock ’n roll nummer. Het contrast tussen de harde energieke muziek en het uiterlijk vertoon van de mannen had echter niet groter kunnen zijn. Verlegen frontman Wesley Doyle met zijn hoogopgeknoopte blouse inclusief een sheriff ster blijkt amper tot mijn kin te komen en spreekt het publiek aanvankelijk met horten en stoten aan: “Feel… free.. to… come…closer.” Doyle lijkt dan ook eerder op het jongere aandoenlijke broertje van Tom Chaplin, de frontman van Keane, dan op de zanger-gitarist van een smerige punkrockband.

Want hoe anders dan zoetsappig en aandoenlijk zijn de nummers. Een mengeling van garage, punk en blues knalt door de zaal en het lijkt onmogelijk niet los te gaan op de strakke grooves. Toch komt de muziek niet helemaal over bij het publiek. Meer dan een beetje voorzichtig meedeinen zit er dan ook niet in. Een mogelijke verklaring zijn de onderbrekingen tussen de nummers, die soms wat aan de lange kant zijn, en het ontbreken van publieksparticipatie. Een andere factor die misschien meespeelt, is dat ten opzichte van 2006 het concert weinig meerwaarde biedt. Want ondanks de huilende uithalen van Doyle en de explosieve percussie van Matthew Bennett blijft de band toch braaf binnen de lijntjes. Bijzonder veel variatie is er niet en terwijl de show vordert moeten de mannen oppassen niet al te eentonig te worden.

Halverwege komen de band én de Groningers echter meer op gang. Ruige riffs van de nieuw toegevoegde gitarist Joey Horgen barsten los en hier en daar wordt er zowaar geheadbangd. “Lekkerrrrr!” wordt er dan ook af en toe door de zaal geschreeuwd – een boodschap blijkbaar meer gericht aan het medepubliek dan aan de band uit San Diego.

Tijdens de toegift doen twee enthousiastelingen nog een verwoede poging, de zaal aan het pogoën te krijgen maar het mag niet baten. Keihard losgaan zit er vandaag gewoonweg niet in voor Vera. Een doorgewinterde oude rocker staart in de rokersruimte teleurgesteld voor zich uit: “Vergeleken met vandaag speelden ze de vorige keer de sterren van de hemel.”