Er bestaan meerdere bands onder de naam The Magnetic North. De band die vanavond in Vera staat, komt uit Londen en brengt pas 7 mei het album Orkney: Symphony Of The Magnetic North uit. De leadzangeres en tevens engelenverschijning Hannah Peel trekt in haar witte jurk onmiddellijk de aandacht. Zeker als ze haar strotje opentrekt en er een betoverend aantal toonhoogtes aan hoge klanken uitkomt. Dit doet samen met de overige klanken tijdens het eerste nummer zo mythisch aan dat ze doet denken aan de Vrouw Van Het Meer uit de King Arthur vertellingen.

In de nummers die volgen doen de klanken minder mythisch aan, maar wel dromeriger. Enig minpuntje is dat het engelengeluid van Peel het eveneens mooie warme stemgeluid van Erland Cooper wat ondersneeuwt. Je blijft je echter nog steeds in de Schotse of eventueel Ierse hooglanden en kliffen wanen. Het debuutalbum is dan, zoals de titel doet vermoeden, ook opgenomen op het Schotse eiland Orkney. De beelden van kliffen en grazende schapen op het projectiescherm achter de band versterken dit gevoel alleen maar.

Ook Other Lives maakt enthousiast gebruik van het projectiescherm, waardoor de reis van de Schotse kliffen naar de Amerikaanse prairies gaat.  De tekst op het scherm vertelt over het ingenomen land van de Indianen. Niet zo gek aangezien de band uit Stillwater in Oklahoma komt. Dit westerngevoel houden ze aanvankelijk in de muziek minder goed vast, al wekken sommige klanken wel de suggestie dat de band niet in Vera, maar op de prairie speelt.

Hoewel het geluid in het begin hier en daar wel wat te wensen overlaat, zijn de muzikanten erg veelzijdig. Talloze instrumenten komen voorbij en menig bandlid schroomt er niet voor om tijdens een nummer twee tot soms zelfs drie verschillende instrumenten te gebruiken. Ze wisselen continu van locatie wat een interessant en tevens bewonderenswaardig schouwspel oplevert. Ook ondersteunt zangeres Hannah Peel van The Magnetic North de band nog met een korte bijdrage op een blaasinstrument.

Iedereen lijkt erg serieus bezig te zijn zonder er echt van te genieten. Alleen zanger Jesse Tabish staat zo beweeglijk op het podium dat het plezier er vanaf straalt. Zijn stem is er wel eentje waar je van moet houden. Het is een stem met een rauw randje, minder gepolijst dan op het album. Dat deert het publiek echter niet. Dat is namelijk razend enthousiast.

Wanneer de band terugkomt voor een eerste toegift, dragen de klanken van voornamelijk de gitaar je wel naar de eerdergenoemde westernsfeer. Alsof er cowboys op een kudde paarden voorbij galopperen. Ook tijdens de tweede toegift die de band geeft, blijft het westerngevoel overeind. Al met al nemen beide bands je mee op een bijzondere muzikale reis: eerst langs de Schotse kliffen, vervolgens over de prairie van Oklahoma.