De avond begint met Are You A Lion, een vierkoppig bandje uit de omgeving van Zwolle. De band speelt ruim veertig minuten, wat betekent dat bijna het hele album aan bod komt. Dat de band een overvloed aan inspiratiebronnen – waaronder Fleet Foxes, Band Of Horses en zelfs hier en daar The Zutons – heeft, mag duidelijk zijn. De warme stem van Tije Oortwijn is zeer geschikt voor dit genre en wordt heerlijk aangevuld met de melodieuze klanken van de instrumenten.
Net op het moment dat het optreden neigt naar eentonigheid, verrassen de heren ons met een wat stevigere drumbeat. Ook maakt gitarist Harald de Ruiter hier en daar gebruik van speciale effecten, wat op de juiste momenten de nummers net dat beetje extra geeft. Tevens passeert een heus rock- ’n-roll-nummer de revue. Zo zorgen de heren voor een afwisselend repertoire. Echt wild zijn de mannen van Are You A Lion weliswaar niet, maar dat maakt het optreden niet minder mooi.
Dat is met de Eindhovense mannen van Wolfendale weinig anders. Deze indierockband, die de zuiderlijke carnavalsgekte heeft ingeruild voor Groningen, heeft alleen een ongebruikelijke podiumopstelling. De drummer bevindt zich aan de linkerzijde van het podium, terwijl de gitarist en de toetsenist verder naar achteren staan.
Dankzij een voorliefde voor animatie en film, streeft Wolfendale er naar om beelden en scènes om te zetten naar muziek. Hoewel dit in vergelijking met het album live iets minder goed uit de verf komt, zijn die filminvloeden wel herkenbaar. De band produceert een iets zwaarder indie geluid met melancholische, donkere en mysterieuze klanken. De nummers zitten vol afwisseling, verrassende overgangen en subtielere geluiden. Ook de harmonieuze vocalen van de diverse bandleden samen vormen een aangenaam geheel. De heren schromen er ook niet voor om te spelen met hun stemmen. Zo fluisteren en hijgen ze af en toe in de microfoons.
Helaas wekt een deel van het aanwezige publiek de indruk de band niet een eerlijke kans te willen geven. Tijdens het nummer Ending Up dat zanger Sander Strick a capella inzet en de band stapje voor stapje steeds meer klanken toevoegt, klinkt er overstemmend geroezemoes uit de zaal. Ook als Strick aankondigt het kleine liedje Red Sparrow te gaan doen, begrijpt het rumoerige publiek de hint niet. Hoewel ze het niet doen, zouden de heren de zaal best voorzichtig tot stilte mogen manen. Door stilletjes naar de betoverende melancholische klanken te luisteren, komen deze namelijk het beste tot hun recht. Sommige nummers zouden namelijk helemaal niet misstaan als achtergrondmuziek van de eerstvolgende film met bovennatuurlijk thema.