Na een korte zoektocht en de nodige hindernissen genomen te hebben, stappen we aan boord van Sybrens Ark. Dit is onze eerste stop. Eenmaal binnen zijn we de hindernissen nog niet voorbij want het is bukken geblazen. Bier staat in de koelkast en kost een euro. Pizza staat in de oven maar die is niet voor de Stukafestgasten; er zijn Italianen aan boord. Eén kant van het schip doet dienst als garderobe en ‘backstage’ tegelijk. De andere kant is de kamer waar het gaat gebeuren. Dit is de setting waarin Harm Wierda als one-man ‘Gospel Band’ zich drie rondes lang zal storten op de rondtrekkende Stukafestgangers.

Een oud, jaren ‘70 ogend, pak. Rode v-hals spencer met overhemd en stropdas eronder. Bruine sandalen en een flinke baard om het af te maken. Harm Wierda is een markante verschijning als hij plaats neemt achter zijn toetsen. Het duurt echter even voordat de geest volledig bezit neemt van broeder Wierda. Het begin oogt wat weifelend. Het gebruik van zijn geluidseffecten gaat initieel niet heel soepel en het slaan op de toetsen van zijn analoge orgel oogt en klinkt wat ongecoördineerd. In de loop van de sessie komt broeder Wierda echter meer en meer in zijn element en begint hij steeds meer harmonisch te freewheelen. Het publiek luistert aandachtig maar niet iedereen lijkt raad te weten met de bijbelse psychedelica van Wierda.

Wierda heeft een prettig, ‘soothing’ stemgeluid. Aangenaam om naar te luisteren. Niet om bij in slaap te vallen, daar zorgt hij met zijn orgel en geluidseffecten wel voor. Op sommige momenten doet zijn stemgeluid zelfs wat aan ‘space’ David Bowie denken. Als Wierda ons met zijn donkere, volle, vaderlijke stemgeluid ‘All is Coming Good’ meegeeft, voelt het goed. We kunnen met een gerust hard de rest van de avond tegemoet.

Het optreden is een boeiende ervaring, zeker als broeder Wierda meer en meer in zijn muziek op gaat. Dan schrikt hij plotseling wakker en vraagt hoe laat het is. “Ik vergeet de tijd nog al eens als ik aan het spelen ben.” Als Wierda ons bedankt voor onze komst, herinnert de gastheer hem er nog even aan dat hij ook albums verkoopt. De titel? 777: het exacte bedrag dat hij als tiende aan de Heer heeft geschonken. Met Gods zegen gaan we de deur uit; veilig op weg naar de volgende bestemming.

We springen op de fiets naar Poelestraat 23a voor de band Shoshin. Een energieke band waar de vonken vanaf spatten. De lead-zanger en gitarist begint met een muts op en de basgitarist draagt een bontjas. Onvoorstelbaar gezien de hitte in de kamer en de beslagen ramen. Een extra handicap voor de fotograaf: lens vegen, foto maken, lens vegen, foto maken. Halverwege de set verdwijnen de muts en de bontjas. Goddank want het publiek kreeg het al benauwd louter door het te aanschouwen.

Een driekoppige band met een gitarist, basgitarist en drummer. Desondanks een compleet geluid. En over geluid gesproken: oordoppen zijn geen overbodige luxe. De band speelt volle bak funkrock met een lekker tempo. Dan weer met reggae en ska-invloeden, dan weer met een vleugje rock ‘n’ roll. Er wordt volop gedanst. Had ik al gezegd dat het warm is? Het is warm, klam, vochtig, zweterig. Goed teken voor een goed optreden. Minder goede omstandigheden voor de stem van de zanger die richting het einde van de set steeds schreeuweriger klinkt.

Een lekker geluid, van een enthousiasmerende band. Met een goed gevoel maar half doof gaan we op zoek naar de derde locatie.

Wolvon speelt in de Oosterbadstraat. Wederom een driekoppige band die ook volle bak speelt. Ik wenste dat we Wolvon voor Shoshin hadden bezocht; bij wijze van service deelde Wolvon namelijk oordoppen uit. Wolvon is als band relatief nieuw in de Groninger scene. Twee van de drie heren kennen we echter al als grondleggers van Lepel Concerts. Nu staan ze zelf op het podium. Kijken wat het brengt. “Iedereen klaar? Iedereen doppen in? Daar gaan we!”

Wolvon speelt een goede partij post-rock met noise invloeden en dromerige elementen. De drie gasten spelen met overtuiging en krijgen zowaar wat ‘head bobbing’ los. Een aangename verrassing van een relatief jonge band. Na een paar nummers is het recept wel duidelijk: dromerige elementen afgewisseld met harde noiserock, de nodige tempowisselingen, veel echo op onduidelijke zang. Het is heel aardig wat de drie heren produceren maar het lijkt erop dat ze nog een eigen richting moeten zien te vinden. Dit komt ons soms net iets te bekend voor. De dramatische bewegingen, de opbouw van de nummers, het overall geluid. Potentie is er zeker maar een eigen stijl lijkt nog niet helemaal gevonden.

De drummer oogt vermoeid. De twee rondes die de heren achter de rug hebben in deze zuurstofarme ruimte zijn ze niet in de koude kleren gaan zitten. Dat is ook niet zo gek gezien er met veel overgave gespeeld wordt. Opgeladen en met de wetenschap dat er een nieuwe band met potentie in de Groninger scene is opgestaan, gaan we weer richting fiets. Op het moment dat we de Oosterbadstraat uitfietsen op weg naar het eindfeest in Simplon, rijdt de politie de straat in. Blijkbaar ziet niet iedereen de potentie van Wolvon in.

Kroons is met recht een act. De aankleding, het toneelspel, de sterke expressie en de confetti popper maken het tot meer dan muziek alleen. Rapper The Unannounced Guest springt het hele podium over met zijn pothelm op en zangeres Lula Ross danst er lustig en vaak uitdagend op los. Vergezeld door een gitarist en percussionist zetten ze een bijzondere cross-over act neer.

Lula Ross zegt geïnspireerd te zijn door vocalisten als Björk en Kate Bush. Dat hoor je in haar aparte stemgeluid en uithalen ook wel terug, dat soms ook wel wat aan Macy Gray doet denken. The Unannounced Guest weeft daar zijn flowende teksten tussendoor. Voeg daar de gitaar en percussie aan toe met het allesbepalende ingrediënt cowbell en het komt tot een harmonieus geheel. Voor de één is het theater om de muziek heen net iets te raar, voor de ander geniaal. De muziek is voor menigeen in ieder geval reden genoeg om de dansvloer op te gaan.

De optredens tijdens Stukafest zijn ‘up close and personal’. Intieme uiteenlopende acts op plekken waar je anders niet zo snel komt. Dat is mede de kracht van het concept van Stukafest. Zo waren er ook deze editie genoeg aangename verrassingen. Soms ook minder aangename, zoals het niet meekrijgen van een locatiewijziging of een deurbel die niet over het geluid van de muziek heen wil komen. Hoe dan ook, Stukafest Groningen kan terugkijken op een gevarieerde en geslaagde editie. Harm Wierda zei het eerder op de avond al: All is Coming Good. En Hij zag dat het goed was.