Nou is Lee Scratch Perry meer een entertainer en curiositeit, dan dat hij kan zingen. Dat maakt niet uit, want zijn vocalen zijn wel bijzonder en mensen vinden het grappig. Ook dat ze bijna geen woord verstaan van zijn slang. En dat weet je voordat je heen gaat.

‘Jump’, roept hij af en toe, en maakt hierbij een vrolijk huppeltje. De ongeveer 450 bezoekers in De Oosterpoort zijn onder de indruk, maar niemand jumpt mee. Niet zo raar natuurlijk, want het is gewoon dinsdagavond. Het publiek is bovendien al wat aan de oudere kant, men wil hem toch eens zien, nu hij echt komt. Eerder werden optredens van Lee Scratch Perry nogal eens op het laatste moment afgezegd, ook in Groningen. Weerbarstig mannetje.

Veel mensen kennen Lee Scratch Perry natuurlijk vooral van zijn verzadigde, achtsporen-recorder opnames in zijn Black Ark Studio. Zoals Heart Of The Congo’s, een mijlpaal in de geschiedenis van de dub reggae. Wie deze plaat niet kent moet 'm snel scoren, er is een reissue in omloop.

The Robotics spelen bekend klinkende rhythms en dat doen ze, op een paar foutjes na, als een geoliede machine. Fantastische lesjes in minimalisme en het wah(filter)pedaal gaat precies aan waar het nodig is om kleine accenten aan te brengen. In de jaren tachtig wilden ze niet echt doorbreken, maar ze zijn als sessiemuzikanten op heel veel reggae-platen te vinden en fungeren als de huisband van Mad Professor.

Van precies die man zou je muzikale krenten in de pap mogen verwachten, maar dat gebeurt niet echt. Het geluid is goed, maar dat is te danken aan de band en de geluidsman van De Oosterpoort, die alles had ingeregeld. Mad Professor is een geniale dubmeester en blijkt wat ongekende talenten te hebben. Een kleine Roland sampler, de SP 404, wordt gebruikt om af en toe iets live te samplen en er klinkt af en toe een echootje op een vocaal of gitaar.

Zijn grootste talent is dat wanneer hij weer in slaap leek te vallen, zijn hoofd wiegend op de maat van de muziek, hij precies op het juiste moment wakker werd om het knopje voor echo op de zang een klein beetje open te zetten. Of een sampletje te triggeren. Dat is wel anders bij zijn eigen liveshows . Zodoende was het dus vooral Lee Scratch Perry & The Robotics. Leuk om eens te zien, maar zeker geen dampende reggae party.