Het voorprogramma is nog niet begonnen, maar op dit tijdstip is er nu al meer publiek aanwezig dan meestal. Rockabilly-ogend Faster Pussycat Kill Kill mag het publiek opwarmen, maar heel erg rockabilly klinkt het niet. De nummers zijn aanstekelijk en poppy, maar er mist  rock'n'roll.  Vooral de zanger van het jongen/meisje duo  is te verlegen en te lief voor hun bandnaam. De band lift een beetje mee op de looks en skills van het drummermeisje. Het moet stoerder, uitdagender en veel energieker. Aan het einde, krijgt de band versterking van een special guest: niemand minder dan Michiel Hoving (Saucy Spoon, Sixtyniners). Dan klinkt de muziek opeens voller en gevulder en kruipt de jonge zanger wat meer uit zijn schulp.

 

Tegen de tijd dat Dirty Beaches opkomt, valt het op dat er veel meer belangstelling voor zijn muziek in Groningen is dan  aanvankelijk werd verwacht. Dirty beaches is wel een beetje een hipstertrekpleister, maar het publiek is nagenoeg gemengd. Er zijn wat hippe jongelui, maar ook volwassenen, wiens interesse voor Dirty Beaches waarschijnlijk door Elvis en Suicide -referenties opgewekt is. Alex Zhang Hungtai, de man achter Dirty Beaches,  wordt bijgestaan door een trompetist/toetsenist en een drummer met  een drumpad. Het concert begint met een ietwat experimenteel noise intro. De rest van de concert klinkt echter eerder als een hommage aan Suicide dat een trio met schizofrene Elvis begonnen is en die samen op de psychotrope drugs aan het trippen zijn.

 

Er worden weinig albumhits gespeeld, wel veel b-sides en nummers van ep's. Het klinkt ook minder rockabilly dan de opnames en meer postpunk en electronisch. Toch vindt  het merendeel van de concertgangers dit geen probleem.  De Dirty Beaches frontman springt van het podium het publiek in, rent door de zaal heen en danst en omhelst  iedereen. Of het de muziek en de excentrieke stage presence van Alex Zhang Hungtai is die het publiek zo beïnvloed, of dat het publiek zelf onder invloed is van iets, maar er gaan zeker wat voetjes van de vloer; vooral een aantal die hards fans gaan flink los.

 

Een aantal individuen , die in duidelijk beschonken toestand zijn, kunnen het niet laten om met Alex Zhang Hungtai te gaan dansen. Dat zorgt voor een aantal lachwekkende momenten. Een van die concertgangers klimt het podium op en probeert het publiek op te warmen door (niet op de maat) met zijn handen te klappen. Nog zo'n hilarisch moment komt als Dirty Beaches een van de langzame nummers, Lord Knows Best,  begint te spelen. Diezelfde concertganger bundelt zijn krachten met de drummer, om vervolgens cancan te gaan dansen. Nu kan Hungtai zijn lachen niet meer onderdukken en moet hij de muziek stopzetten en opnieuw beginnen. Dit keer zonder de achtergronddanser.

 

Het publiek is zo tevreden, dat ze twee keer om een toegift vragen, de “geplande” toegift niet meegeteld. Door alle onverwachte en gekke wendingen die al dan niet roet in het eten gooien of juist deze avond zo speciaal en onvergetelijk maken (het is maar hoe je het bekijkt), is het een bijzondere avond geworden. Waarschijnlijk zowel voor het publiek als voor Dirty Beaches zelf. Nu nog hopen dat deze publiekservaring Dirty Beaches niet  afgeschrikt heeft en dat hij het ook naar meer vind smaken.

 

MySpace: http://www.myspace.com/dirtybeaches