"It brings a fucking tear to my eye and whisky to my lips", zegt podiumduivel Blaine Cartwright over het hem bekende Vera-ritueel: rammen met bierflesjes op het podium en brullen om een toegift. Het is duidelijk een warm weerzien voor de punkrockers uit Atlanta. Een toeschouwer die 'het allemaal heeft gezien' weet te vertellen dat bij een optreden van Cartwright’s eerste band, Nine Pound Hammer, heel Vera vol stond en er meer bier door de lucht vloog dan er in de glazen zat. "En dat voor twee gulden vijftig", voegt hij er glimlachend aan toe.

De tijden zijn veranderd. Een bescheiden publiek staat naar Cartwrights nieuwste project te kijken: de overblijfselen van Nine Pound Hammer en zijn tweede band Nashville Pussy. Een band geboren uit de wens om een gospel-album te maken, een idee van Cartwright toen hij voor lange tijd ingesneeuwd raakte in zijn huis in Atlanta.

Het publiek bestaat voornamelijk uit ex-punkers en oudere rockfanaten. De jaren van Cartwright en drummer Rob Hulsman zijn ook al duidelijk op hun gelaat geëtst. Zoveel charisma laat zich echter niet op sterk water zetten. Cartwright slaat het eerste akkoord aan en wij zagen dat het goed was.

Nummers als Look It Up In The Bible, Keep The Faith en Scream The Devil Away geven de gospel van de mannen mooi weer. Humor, ironie, een vleugje wijsheid en vooral heerlijk gierende gitaarrifjes, uitstekend gespeeld door Cartwright zelf en Earl Crimson. Snel, hard en met veel blues- en country-invloeden krijgen de Kentucky Bridgeburners de zaal zonder moeite in hun greep. Bebaarde hoofden gaan op en neer, vrouwenbillen schudden ritmisch. Als toetje coveren de mannen Honky Tonk Woman nog, maar ook niet veel meer, want ze willen zo snel mogelijk bier drinken met ons. Erg sympathiek.

Waar is de volle zaal dan gebleven? De oudgediende toeschouwer weer: "Die hebben nu allemaal kinderen, de huidige generatie komt hier niet meer voor opdraven." Dat klinkt verdomd logisch. The Kentucky Bridgeburners spelen er in ieder geval geen noot minder om.