Een lekkere volle bak in Vera. Iets wat geen van de drie bands op eigen kracht voor elkaar had gekregen, maar zoals zo vaak is het geheel groter dan de som der delen. Big Ear mag beginnen; een variant op het in Groningen zeer bekende Planet Orange. Muziek voor liefhebbers van wat theatrale muziek met een veelvoud van invloeden. In de context van deze avond is de keuze voor Big Ear niet zo voor de hand liggend, want zowel The Swains als Allah-Las hebben een veel simplistischere invulling gegeven aan hun Rock & Roll gevoel. Om met die laatste te beginnen: Allah-Las speelt sixtiespop die doet denken aan de vroege jaren '60 en ze zijn vooral 'cool and collected'.  Nergens gaat het echt 'los' maar de liedjes en melodietjes zijn catchy en de sfeer die wordt neergezet is erg goed. Ze zijn onderdeel van een scene in Los Angeles waar wel meer vergelijkbare bands uit voortgekomen zijn. Recentelijk was Nick Waterhouse te gast in Vera, ook zo'n coole cat. Ze begrijpen als echte amerikanen dat commercieel klinken geen doodzonde is. Wat het echter een beetje mist is een gevoel van urgentie.

Daar denken the Swains dan weer heel anders over, want die gaan behoorlijk compromisloos te keer in een stijl die een beetje doet denken aan the Blues Explosion van Jon Spencer. Daarbij staat niet zozeer het liedje centraal maar de manier waarop je het brengt: elk nummer wordt gebracht alsof het de laatste is. Het geeft de muziek die urgentie mee die Allah-Las mist, maar voor the Swains zou het dan wel weer goed zijn om af en toe eens gas terug te nemen. Een hoge intensiteit moet je niet te lang proberen vast te houden: men "gelooft het wel" op een gegeven moment. Als die balans wordt gevonden gaat het helemaal goed komen. Al met al wel een heel interessante mix van stijlen die een zeer geslaagde avond opleverden.