Mike Koldin is een experimentele electronica duo, bestaande uit Michiel Klein en Keimpe Koldijk. Deze twee jongens spelen ambient muziek die volledig geïmproviseerd is en gewoon uit het niets ontstaat. Samen creëren ze ietwat post-apocalyptische soundscapes die zich heel langzaam ontwikkelen en elementen van drone bevatten. Volgens Keimpe Koldijks eigen woorden doen ze maar wat, maar dat is niet helemaal waar. Om samen puur op gevoel een set te creëren, moet je heel goed op elkaar ingespeeld zijn en elkaar aanvoelen.
Ondersteuning krijgt Mike Koldin van beeldend kunstenaar Wouter Venema die de visuals bij het optreden verzorgt. Beelden van natuur, oorlog, rare gezichten en wolken overlappen elkaar en gaan in elkaar over. Deze beelden versterken de muziek en bieden een goede afleiding voor mensen die niet veel met soundscapes hebben.
In de Desdemona Tent moet er nog een korte soundcheck gebeuren. Het publiek wacht geduldig, terwijl zanger Marc van der Holst van Spilt Milk het ijs probeert te breken door grapjes te maken. Als de band begint met spelen, is de hoofdrol weggelegd voor Brenda Bosma. Met haar heldere stem zingt zij het merendeel van de nummers, zichzelf daarbij begeleidend met een mondharmonica of klokkenspel. Marc van Der Holst zingt met een zekere nonchalance en zelfspot. Soms klimt hij op een stoel en springt er vanaf met een quasi-Rock-'n-roll attitude terwijl de rest van de band heel kalm en stoïcijns eronder blijft. Hij haalt wel vaker dit soort grappen en streken uit. Dit doet het publiek al snel ontdooien.
In het album Carnet De Voyage heeft Spilt Milk gedichten van de dichter Wallace Stevens gebruikt om nummers te maken. Deze klinken soms folk-achtig, maar vooral de invloed van neo-psychedelica is merkbaar. Een goed voorbeeld hiervan is het nummer And The Grass Grows, and The Wind Blows. Nog een leuk detail: de solo-gitarist Daan Overgoor en bassist Jan-Pieter van Weel komen er ook aan toe om een liedje met Brenda Bosma te zingen. Alleen drummer Shane Burmania blijft de hele set op zijn plek zitten.
Dat de band zichzelf niet al te serieus neemt, werkt voordelig: het zet Spilt Milk neer als 'gewone' leuke, hartverwarmende band. Dat voelt het publiek, dat zich in het begin een beetje wantrouwig opstelt, ook aan. Tegen het einde van het concert wordt het applaus steeds luider en zekerder. Spilt Milks gekkigheid wordt omarmd.
Les Trucs is een jongen-meisje duo dat graag gebruik maakt van plastic speelgoed-keyboards, oude jaren negentig mixing panels, veel pedaaltjes en allerlei technische snufjes. Op hun hoofd dragen zij een constructie waaraan lampjes, zaklantaarntjes en microfoontje vastgemaakt zijn. Deze zorgen voor een lichtshow in de Vera/ Lepel container, terwijl het duo hysterisch aan het zingen of dansen is.
De muziek van Les Trucs is moeilijk te beschrijven. Het is eerder een vermakelijke act dan een muziekoptreden. In ieder geval is het electronisch, soms met eurodance, gabber, 8-bit en jaren zeventig electronica invloeden. Het publiek is duidelijk verdeeld. Sommige mensen vinden het reuze grappig, zij dansen en bewegen mee met de muziek. Anderen lijken niet zo snel onder de indruk zijn, zij blijven stil staan en bekijken het optreden met een flauwe glimlach.
Petje af voor de creativiteit van Les Trucs' attributen en gadgets, maar muzikaal gezien heeft het niet zo veel inhoud. Er zijn genoeg bands die hetzelfde effect kunnen bereiken met minder poespas. Zij bieden hetzelfde theatrale 'ongemakkelijke' imago en meer muziekkwaliteit. Een voorbeeld hiervan is de Groningse band Earth Control die eveneens op Noorderzon optreedt. Echter: wanneer je op zoek bent naar iets luchtigs of als je een paar glazen op hebt, is Les Trucs een goede concerttip.