Artiest: Cashmyra
Voorprogramma: Laulau
Locatie: Vera
Datum: 4 oktober 2025
In VERA presenteert Cashmyra haar plaat 'sterven doe je toch wel', waarin alles aan bod komt: rouw, sterfelijkheid, verlies, depressie, demigoden. De avond is georganiseerd door label Zeevonk en is gevuld met emotioneel beladen teksten en zang die raken. LauLau opent de avond met Nederlandse synthpop. De avond eindigt met veel headbangen en een korte moshpit op de postpunk nummers van Cashmyra. De plaatpresentatie is een euforisch succes.
Artiest: Cashmyra
Voorprogramma: Laulau
Locatie: Vera
Datum: 4 oktober 2025
LauLau mag het publiek opwarmen. De Friese artiest staat in zijn eentje op het podium met een synthesizer, een microfoon en elektrische drums. Hij maakt Nederlandse synthpop met geestige teksten en harde beats. “Geef me nog eem halfuur om te dansen” zingt hij op een house beat.
Vaardig loopt hij zijn zang, drums en synth over elkaar heen in een geheel wat de zaal vult. Het publiek danst nog niet overtuigd mee, maar de zaal druppelt ook nog vol. Maar, LauLau weet het publiek wel te dirigeren en laat het de pret op het podium niet drukken, waar hij danst en overtuigd opgaat in de muziek.
Lange glinsterende oorbellen en zijn grills reflecteren de lampen en glinsteren mooi. “Hee, hallo allemaal”, groet hij het publiek, “het volgende nummer is een cover voor iedereen die in de jaren 90 een bewustzijn had.” Het publiek joelt enthousiast en een dansbare synthpop versie van ‘Ik mis je zo’ van Wil Tura begint te spelen. Dit maakt het publiek wel warm en voorzichtig beginnen mensen te bewegen.
“Ik had met mezelf beloofd niet te lang te ouwehoeren”, zegt hij, “Als je mij wil supporten vandaag hoeft dat niet, maar support Cashmyra.” Hij zet zijn laatste nummer in en mist de juiste timing voor de drums die hij inspeelt. “Zo zie je maar dat het misgaat als je gaat ouwehoeren”, lacht hij. Opnieuw zet hij het nummer in, en dit keer gaat het goed. Het nummer heeft een intense breakbeat en een bas die je tot in je skelet voelt. De lampen gaan uit en alleen de discobal is nog zichtbaar. Het publiek is warm en de sfeer is goed.
Voordat Cashmyra het podium opkomt speelt het intro van haar nieuwe album Sterven Doe Je Toch Wel. Het refereert naar het verlies van haar moeder, die ze verloor aan zelfdoding toen ze nog geen drie jaar oud was. Het is een blik in haar gedachten, waarin ze zich afvraagt of en hoe ze het verlies, dat haar zo heeft gevormd, kan negeren. “Zoals een donut geen donut is zonder gat in het midden, zo ben ik wie ik ben zonder jou.” Het album geeft een inzicht in haar blik op sterfelijkheid, rouw en het omarmen van al je gevoelens. Een rauw en kwetsbaar album.
Onrustig en opjagend gitaarspel zet het nummer ‘Rust’ in. Contrast blijkt al snel een thema deze avond. Een combinatie van kwetsbare teksten, die intens en onrustig worden overgebracht. Hierbij is een belangrijke rol weggelegd voor gitarist Sjoerd Knol, die we nog kennen van The Desmonds en sinds kort van het duo Cashmyra een trio maakt. Een waardevolle toevoeging blijkt al snel, gezien zijn gitaarspel de composities voorziet van ruimte en benodigde opvulling.
“Het volgende nummer heb ik geschreven voor mijn moeder, ook al kon ze hier niet zijn”, vertelt Cashmyra over het nummer ‘Conflict’. Haar stem is beladen met emotie en bijna dreigend. Gekweld kijkt ze de verte in. Een kalm gitaarspel start en haar met haar stem heeft ze de zaal in haar macht. “Deze armen zijn niet om jou vast te houden en deze lippen, ik wil dat je ze nooit meer kust”, zingt ze. Het lijkt alsof ze een gedicht voordraagt.
Voordat ze het nummer ‘Demigod’ spelen vraagt ze of er nog Disneyfans in de zaal zijn. Het nummer gaat namelijk over Hercules, een verhaal wat haar van jongs af aan is bijgebleven. Bombastisch en dreigend begint het nummer. Knallende drums versterken de intensiteit van het nummer en bouwen op naar een climax met een versnelde beat. In het nummer wordt duidelijk dat drummer Djai-Mac misschien wel de beste drummer van het Noorden is. Het is indrukwekkend hoe strak en makkelijk hij de meest complexe beats speelt en de band samenhoudt.
Tot slot speelt Cashmyra het nummer ‘Spijt’, met een koortje, een unieke aanvulling voor de show van Cashmyra. Drie Veranen en drie leden van het queer lage stemmenkoor ‘Zangzaad’ komen op. De afdeling Zangzaad heeft zilveren glitterblazers aan. Het nummer heeft een melancholische en euforische toon die je pakt en meesleept. Als halverwege de band afloopt en alleen de synth en koor nog overblijven, bezorgen die iedereen kippenvel.
Ondanks dit aangrijpende einde, kan een toegift toch niet missen. Oudere singles 'Onvermijdelijk Resultaat' en 'Blijf nog Even' zorgen toch nog voor een korte, maar krachtige moshpit. Een intense afsluiting van een intens mooi en krachtige plaatpresentatie.