Nieuw van Groningse Bodem: Kraantje Pappie, Simona, Maya Maria en meer - Groningen

September is de maand van het collectieve ‘weer aan het werk’-gevoel. De scholen zijn weer begonnen en de eerste sneue keuvelgesprekken bij de koffieautomaat hebben alweer plaatsgevonden. De druilerigheid kondigt zich aan en ineens hoor je het geluid van de kachel die aanslaat. Maar om nou te zeggen dat september een vervelende maand is? Dat gaat een stapje te ver. Vooral muzikaal gezien hoeft september helemaal geen overgangsmaand te zijn. Sterker nog: soms komen de klappers juist ná de zomer. En jawel: ook in Groningen werd er deze maand niet stilgezeten. Kraantje Pappie keerde terug, Simona bracht vers werk uit, Maya Maria piekte wederom en nog veel meer acts zetten de toon voor het najaar. Tijd om het overzicht erbij te pakken. Check zelf of september wat miezerde of gewoon keihard knetterde.

Baas | Fallin’ (Live At Wildmans Studios)

Baas laat met Fallin’ horen waar ze echt voor staan. Het nummer is rechttoe-rechtaan zware alternatieve rock met metalranden, alsof de 90s zijn teruggekeerd. De track is live opgenomen in Dronten in Wildman Studios. En dat het live is, dat hoor je. Niet omdat het rommelig klinkt, integendeel: het geluid is stevig, vet en natuurlijk, maar aan het eind hoor je applaus en gejoel en dat past perfect, want Fallin’ is een zaalnummer. Je voelt het zweet, je proeft het bier, je ziet de natte haren zwiepen. Muzikaal is het geen breinbreker. Het nummer is niet complex, kent weinig weerhaakjes, maar stoempen doet het zeker. Gitaarriffs met ruwe tanden en brullende vocalen. Het klinkt als de vloer van een oefenruimte waar net een halve krat bier overheen is gevallen. Fallin’ valt dus eigenlijk reuze mee, of sterker nog: het valt op!

Maya Maria | The Way The Body Moves

Met The Way The Body Moves laat Maya Maria wederom horen waarom ze een van de meest intrigerende nieuwe stemmen is uit het Noorden. De track is zwoel, speels en verleidelijk, maar onder de oppervlakte gloeit iets diepers: een ode aan zelfliefde, lijfelijkheid en vrouwelijke autonomie. Maya Maria, ooit ontkiemd op het zand van Terschelling, beweegt hier heel natuurlijk als een goddelijke koningin in de schemerwereld van Alt-R&B, artpop en poëtisch zelfvertrouwen. De productie - met credits voor Atser Damsma - is zowel dromerig als gelaagd. Met haar stem danst ze op de rand van kwetsbaarheid en kracht. “SHE CAME - & don’t she look good doing it?” schrijft ze zelf bij de release. En dat is precies de vibe van deze track: een zelfverzekerde binnenkomst. Wederom raakt Maya Maria de roos.

Simona | On Me & A Woman Should (Good Good)

Met twee ijzersterke nieuwe tracks bevestigt Simona haar unieke plek in het Groningse landschap van Alt-R&B en pop. De zangeres combineert haar luchtige, zwoele zangstijl moeiteloos met eigentijdse beats en melodieën die catchy en gelaagd zijn. On Me is het meest directe van de twee: een strakke oorwurm met een refrein dat zich genadeloos vastzet. Het nummer flirt met neo-soul en subtiele beats, verliest nergens het intieme karakter, maar is ook erg dansbaar. Het klinkt sensueel en zelfverzekerd. A Woman Should (Good Good) is net iets subtieler, maar zeker niet minder krachtig. De sound van deze track hint naar vroege Destiny’s Child, maar voelt eigen door onder andere geraffineerde en zonnige Spaanse gitaarlijnen die zorgen voor een zomers, laidback gevoel. Alsof de zomer zich nog één keer uitrekt en je weet te verwarmen. Beide nummers laten ons horen dat Simona zich comfortabel beweegt op het snijvlak van genres en dat ze met haar combinatie van sensualiteit en stijl een blijvende naam aan het worden is.

Timo de Jong, The Leadbeaters | Hammer

Met Hammer, de tweede single van zijn aankomende album ‘The Ballad of Too Much Glitter’, laat Timo de Jong opnieuw horen waarom hij wordt gezien als de Groningse crooner van de Americana. In deze nieuwe samenwerking met The Leadbeaters uit Amsterdam krijgt zijn warme stem een levendig, akoestisch decor van fiddle, banjo en staande bas. Hammer klinkt alsof het rechtstreeks uit de ‘O Brother, Where Art Thou?’-soundtrack is komen rollen: rauw, rootsy en zonder opsmuk. Misschien iets minder meezingbaar (mee-jodel-baar) dan voorganger We’re All Gonna Die, maar met minstens zoveel karakter en juist met veel meer stof op de laarzen. De productie blijft trouw aan de live-feel van de genres die Timo en The Leadbeaters omarmen: old-time rhythm & blues, bluegrass en gospel. Hammer timmert goed aan de weg en voelt als de opmaat naar een album dat barst van ambacht en ziel.

Kraantje Pappie | Tante

Als voorproefje op zijn langverwachte album ‘CRANE IV’ (release 31 oktober) dropt Kraantje Pappie een nieuwe banger: Tante. Een track die tegelijk laidback én knallend is, met stuwende beats, serieuze baslijnen en de nodige internationale pretenties. Hoewel de toon wat nonchalant is, is de impact er niet minder om: Tante raakt hard en kraakt lekker in de onderlaag. Kraantje rapt met zelfverzekerde flow en verwijst naar het internationale bereik van zijn muziek. De “tantes wereldwijd” krijgen hiermee een eerbetoon op beats die swingen tussen club en straat. De track klinkt als de zoveelste rake klap dit jaar van een artiest die met ‘CRANE IV’ een meer dan serieus goed album lijkt te gaan afleveren.

Dylamic, Flowzz, not sure | Rear View

Groningse hiphop laat zich weer gelden met Rear View, een samenwerking tussen Dylamic (Dylan Paauw), Flowzz (David Mulder, voorheen actief als Daví) en not sure (Tom Röfekamp). De track klinkt bij eerste beluistering laidback en soepel. Het kent een relaxte productie, warme beats en frisse flows, maar blijkt bij elke herhaling stiekem steeds intenser te worden. Wat begint als een easy cruise ontwikkelt zich langzaam tot iets dat blijft hangen en onder je huid kruipt. De stemmen wisselen mooi van toon en timing, met genoeg contrast om het spannend te houden. De dynamiek voelt organisch en scherp. Rear View is geen schreeuwerige hitsingle, maar een subtiele slow burner: melodisch en met genoeg karakter om z’n eigen plek op te eisen. Of zoals de titel al suggereert: deze jongens zien gedrieën de concurrentie in de achteruitkijkspiegel verdwijnen.

Jeroen Russchen & Iwan Esajas | Alles Goud

Met Alles Goud leveren de Knoalster muziekvrienden Jeroen Russchen en Iwan Esajas hun inzending af voor het Regio Songfestival. Dat doen ze met een flinke dosis vrolijkheid en een refrein dat meteen blijft hangen. Het nummer is niet baanbrekend, maar dat probeert het ook niet te zijn. Het is opgewekte, hitgevoelige popmuziek met een duidelijke knipoog naar hun Groningse roots. De track klinkt gelikt en radiovriendelijk, waarbij het plezier tussen de twee muzikale zwagers voelbaar is. De vriendschap (én familieband) tussen Russchen en Esajas gaat terug tot de schooltijd, en dat hoor je: ze vullen elkaar soepel aan en nemen zichzelf gelukkig ook niet al te serieus. Qua sound beweegt Alles Goud zich ergens tussen hedendaagse Nederpop en een zomerse commercial-tune. Toegankelijk en luchtig: vooral dus een schier nummertje! Of het nummer tot ver buiten Stadskanaal doorbreekt is nog even afwachten, maar als een vrolijke ode aan de regio staat het alvast als een huis.