Gelukkig waren we op tijd om kaartjes te scoren. Dat Zeevonk populair is bij muziekliefhebbend Groningen is duidelijk. Het is druk. Zo druk dat er te weinig bankjes in de container staan en een deel van het publiek vooraan op de grond moet zitten. Geen probleem natuurlijk. Uiteindelijk draagt dat alleen maar bij aan de charme van de containersessies.
Richard zit te midden van een halve cirkel van bierbankjes en stoelen enkel met een microfoon en een zwarte akoestische gitaar. Nadat de deuren zijn gesloten en labelbaas Eva Waterbolk een kort introductiepraatje heeft gehouden, klinken de eerste akkoorden en worden er gruizige natuurbeelden geprojecteerd. Mocht je denken dat hier een recht toe recht aan singer-songwriter zit, dan heb je het fout. Het is weliswaar akoestisch (afgezien van een aantal effecten), maar Vigil heeft dezelfde emotionele intensiteit als de meest duistere doom acts. De stukken, waaronder het pas uitgebrachte Lower Fields, kenmerken zich door lange, hypnotische gitaar- en zangpassages. Dan weer is Vigil intiem en zacht, dan weer luid en rusteloos. Het is alsof Postma zijn nummers keer op keer langzaam tot een breekpunt weet te brengen. Wanneer woorden de emotie te kort doen, laat hij het aan zijn gitaar over.