Bij Desolaas staat het samenspel tussen Anne van Slageren en Welmoed Wijma centraal. Het duo speelde eerder in bands als Over The Moon, Raw Moon en Solace I Guess. In Desolaas worden ze bijgestaan door jazzbassist Manon Barendsen en drummer Rense van Slageren. Ze hebben een kersvers album op de plank liggen dat in het najaar zal verschijnen. Ondanks het lange CV van Anne en Welmoed, is het nog maar de tweede keer dat de band in deze formatie op het podium staat. Desolaas trapt dus ook wat rommelig af, maar herpakt zich snel. De liedjes zijn een golvende mix van gitaarmelodieën, laidback monotone zang à la Spinvis en een solide ritmesectie.
Omdat de meeste nummers in midtempo doorkabbelen is er genoeg ruimte om de teksten de boventoon te laten voeren. En dat is nou ook net het meest interessante aan de band. De vergelijking met Spinvis is al een keer gemaak. Net als deze artiest zoekt Desolaas de inspiratie in het monotone dagelijkse leven en alle frustraties die daarbij horen. Ruzies, ongemakkelijke intimiteit, de onzin van het bestaan en de eindeloze sleur die daarbij hoort.
We worden er bijna verdrietig van. Maar dan wel op de beste manier. Depressieve droompop, zou je het kunnen noemen. Ondanks dat is het best een gezellige boel en tussen de nummers door is er genoeg tijd voor een grapje hier en daar. Desolaas herinnert ons even aan de sleur van ons eigen leven, voor we daaraan mogen ontsnappen bij Alexandra.