Music, Love and een verdomd goede show: shoom Music, Love and een verdomd goede show: shoom

De nieuwe EP Les Pompiers is op 1 mei verschenen, dus dat is reden voor een feestje en shoom trakteert. Zoals we al eerder schreven barst de EP van in-jokes, muzikale ontdekking en de ongegeneerde vreemdheid die we kennen van de band. Maar wie heeft opgelet weet dat er ook een stukje uitbreiding van de bekende formule aanwezig is. Producent Troy Ionescu was verantwoordelijk voor de gelaagde sound van de nieuwe nummers en, omdat het feest is, deelt Troy vanavond de bühne met de jongens van shoom.

Voordat shoom begint is toch eerst SULTAN. aan de beurt. Gelukkig is dat geen straf. Wie een beetje heeft opgelet de afgelopen drie jaar heeft ze waarschijnlijk regelmatig langs zien komen. Nadat ze in 2021 Popronde hebben gedraaid is deze Utrechtse “apocalyptische” rockband een graag gezien gezicht in de underground live-scene.

Ook vanavond levert SULTAN. zoals verwacht een steady rockshow. Ten opzichte van de headliner is SULTAN. iets éénzijdiger. Maar desalniettemin zijn de Utrechters een vermakelijk schouwspel en weten ze af en toe toch los te breken van de stonergeluiden die over het algemeen de boventoon voeren. Er zitten knikjes in naar Josh Homme’s gitaarwerk (“drunken stumble”), de muren van geluid van bands als IDLES en de harde staccato’s van De Staat’s Witch Doctor. Er zitten politieke grapjes in die populisme en nationalisme op de hak nemen en zelfs Donald Trump komt hoogstpersoonlijk via een soundbite vertellen dat hij deze band goedkeurt. “Let’s make rock music great again.” Fair enough, Donald. Daar heb je een punt. SULTAN. is een prima introductie naar wat belooft een prima eclectische avond te worden.

Het is beduidend drukker geworden in de warme bovenzaal wanneer shoom het podium op komt. Net zo veinzend triomfantelijk en een tikkeltje ironisch als dat ze tijdens hun huiskamerconcert deden, komen de jongens via het publiek, als winnaars nog voordat de wedstrijd moet beginnen, het podium op. Dan kan je wat ons betreft al niet meer verliezen.

We beginnen vertrouwd met shooms hoekige math-bop-punk, of wat je het ook maar wilt noemen. Zoals gewoonlijk versmelten de jongens moeiteloos hun duizend-en-een invloeden en gaan ze van een kakofonie aan freejazz-achtig gebeuk naar de meer ingetogen en onheilspellende stukken.

Toch is er iets anders aan de hand dan bij de vorige optredens van deze, nog altijd vrij jonge, band. Waar we ze eerder nog weleens op wat kleine schoonheidsfoutjes of enige terughoudendheid konden betrappen, is daar vanavond geen sprake van. Shoom klinkt overtuigender en strakker dan ze tot nu toe hebben gedaan. Wanneer ze producent Troy Ionescu het podium op vragen om de nummers van Les Pompiers te voorzien van akoestische- en slidegitaar, is het plaatje volledig.

Shoom speelt vanavond op het toppunt van hun kunnen. En het publiek voelt dat ook. Dan weer staat de zaal te moshen, dan weer aandachtig te luisteren. Shoom heeft de sfeer goed te pakken. Het meesterlijk mooie en intieme On the Shore wordt afgewisseld met een scherpe herinterpretatie (de vaste shoom in-joke) van een pophit. Dit keer is het Kendrick Lamar’s Humble. En alsof die popcultuur-knipoog nog niet genoeg was, komt de James Bond soundtrack ook nog even langs.

Het zijn die momenten waarop shoom verandert in die muzikantenvriend die maar al te graag laat zien dat de hoeksteen van de meeste muziek toch echt inspiratie (de veredelde vorm van imitatie…) is. Vinden we dat erg? Nee, natuurlijk niet! Shoom houdt ons op die manier tot het einde geboeid.

Doe jezelf een plezier en haal Les Pompiers in huis. Of beter nog, ga naar een shoom gig, want dit is echt verdomd goed.