DJ Whatsapp Buurtpreventie (Jaap van der Velde) heeft vanavond de schone taak ons te verwennen met fijne tunes. Hij staat met zichtbaar plezier gevarieerd te draaien: een beetje indie, een beetje europop, maar ook gezellige Duitse kitsch, onder andere. Het is een eclectisch geheel en zeer aanstekelijk. De glimlach is bij ons al snel niet meer van ons gezicht weg te poetsen. Vanavond zijn we in de zogenoemde ‘verkleinde grote zaal’ van Vera. De zaal is redelijk gevuld.
Tijdens de Vera-zomerstop is er elke zaterdag een Zomercafé in de kelderbar of de verkleinde grote zaal. Traditiegetrouw wordt één van die avonden in ieder geval gecureerd door Subroutine Records en Lepel Concerts. Deze zaterdag is het weer zover. Dit jaar zien we optredens van underground-pareltjes Free Dust en Alienbaby Collective. Bovendien is aangekondigd dat vanavond het tienjarig jubileum wordt gevierd van Hard Feelings, het tweede album van Apneu, middels een optreden van ‘gelegenheidsformatie Hard Feelings’. We zijn erg benieuwd met wat voor gevoelens we na deze avond weer naar huis gaan.
©
Lisabeth Woltjer / 2024
Alienbaby Collective
Alienbaby Collective is dus niet een collectief, zoals de naam doet vermoeden. Het is het solo-project van gitarist Liú Mottes (Lucy Kruger & The Lost Boys) uit Berlijn, Duitsland. “Ik ga wat liedjes voor jullie spelen,” geeft ze aan. En daar wordt rustig de tijd voor genomen. Met loops van gitaarsounds, geluidseffecten en vocalen worden op het podium collages tot stand gebracht die betoveren en verwonderen. De lagen geluid worden gestapeld en ineens verrijzen er composities. De sound wekt beelden op. Het publiek luistert met aandacht en soms ook met gesloten ogen.
Tijdens de set ontstaat een gevoel van intense onthaasting. Op een gegeven moment horen we ineens vogelgeluid boven een ambient klanktapijt uitkomen, in de verte is er iets wat klinkt als stadsruis. Waarna we vervolgens worden meegevoerd naar hogere sferen door de eenvoudige melodie van een gitaar. Wanneer er zang wordt toegevoegd, blijven we de rust ervaren. De stem is een beetje warm, maar voelt vooral ook wat breekbaar. Het geheel is dromerig, alsof gevoelens direct in woorden worden omgezet. Dit is mooi, het applaus klinkt enthousiast.
Even verder in de set wordt meer ruis en experiment toegevoegd aan de loop-composities. De aanzet van de gitaar is soms intens, maar rust blijft, ondanks de wat meer aanwezige dreiging. Er komt een beat bij en de gitaar doet wat meer pijn. Naar het einde toe komt er meer ruimte voor noisy storingsgeluiden. Maar ook de noise klinkt allesbehalve overstuur. Het experiment en de ruis krijgen aandacht en tijd, het zijn geen accenten maar voelen volledig als aandachtspunten. We zijn nog niet helemaal terug naar de werkelijkheid op het moment dat we “dankjewel” horen vanaf het podium. Het einde voelt wat verweesd. De lichte verwarring die we voelen is als het ware een compliment voor de ervaring die we net hebben gehad.
©
Lisabeth Woltjer / 2024
Free Dust
Vanavond is het derde optreden van de band Free Dust. De act komt uit Brabant en bestaat uit drie personen. Niek Leenders is de zanger en gitarist, op bas speelt zijn broer Tim en op drums zijn vrouw Inge. Free Dust is als het ware een familieband. Op één of andere manier moeten we direct aan de band Nouveau Vélo denken als we het gitaargeluid van Niek horen. En dat klopt, hij is één van de core-members van die band. De link met Subroutine is nu ook snel gelegd, Nouveau Vélo debuteerde op dat label.
Het geluid van Free Dust wordt omgeschreven als uitgespuugde jangle met ruisende geluidseffecten. En inderdaad horen we vleugjes Feelies gecombineerd met een beetje Pavement-gekte. De ritmesectie doet niet heel complex en is vaak genoeg lekker stuwend. De set van vanavond bestaat uit acht nummers. De eerste paar nummers daarvan weten de meeste indruk te maken. Opener Dust Free klinkt noodzakelijk en lekker hard. Out of the Water heeft fijne breaks en heeft een lekkere 90s feel. En als we bij Wedding Present zijn, het derde nummer, zitten we gewoonweg lekker in het optreden. De voetjes gaan van de vloer en ondanks dat de zang af en toe wat onvast is kunnen we de kwaliteit van de liedjes meer dan waarderen.
Stones is een jangly rockliedje, maar het voelt wat minder pittig, al is de gitaar weer lekker freaky. Hierna verslapt dan ook bij ons de aandacht wel wat meer. Er zijn veel interessante gitaargeluiden en in de zaal is sfeer, maar door een zeker gemis aan urgentie komen de nummers niet keihard binnen. En er zijn hier en daar oneffenheden, al voelen die niet als een doodzonde. Naar het einde toe neemt Tim het woord. Ze gaan nog twee nummers spelen, maar hij verklapt ook dat we zeker nog moeten blijven na dit optreden, want straks komt Apneu spelen. Fijn om te horen dat we straks the real deal gaan krijgen en toch niet een tributeband.
Designer en afsluiter Junk (Tell On Me) rocken lekker en zijn soms op een goede manier lekker gek, maar weten helaas het prettige gevoel van het begin van de set niet helemaal terug te krijgen. Dat zal voor een volgende keer moeten zijn zodra alle lekkere elementen van de band meer een hecht geheel zijn geworden.
©
Lisabeth Woltjer / 2024
Apneu
Apneu
In 2014 bracht Subroutine het tweede album uit van de Amsterdamse band Apneu, Hard Feelings. Een tijdloos garagerock-album met poppy momenten om van te smullen. Dit optreden voelt direct als een erg prettige afsluiter. Iets dat gewoonweg niet mis kan gaan. We herinneren ons nog een levendig en aanstekelijk Kelderbar-optreden van Apneu. Dat was op 1 maart 2014, maar voor het gevoel was het nog pas gisteravond. En het album Hard Feelings is gewoonweg nog steeds een banger. Het kent geen zwak moment en klinkt ook na tien jaar nog superfris.
Het viertal speelt het hele album integraal en zonder al te veel geneuzel tussendoor. Three Cool Chicks zet meteen de toon. We worden goed in beweging gezet. De band klinkt nog steeds jong en hongerig. On Ice heeft de juiste energie en is lekker kort. En voor de rest zijn de overige nummers vooral goed tot erg goed en heerlijk hard. Het nummer Shopping Spree heeft bovendien een bepaald romantisch gehalte, waar we elke keer ontiegelijk van moeten glimlachen.
De kwaliteit en de urgentie van het album worden erg goed neergezet op het podium. Het is een kort optreden, want het album is kort. Maar dat is absoluut geen probleem. Met deze smakelijke voortzetting van de avond zijn we goed doorvoed geraakt. Zodra het laatste nummer is afgelopen is er dan ook het besef dat het prima was. De avond eindigt met de juiste energie zoals een mooie muziekavond hoort te eindigen.
©
Lisabeth Woltjer / 2024
Apneu