Na een korte pauze schudt Het Kanaal de zaal meteen wakker. Er wordt afgetrapt met veel energie. Het is een compleet andere wereld in vergelijking met het Youki. De mix van de scheurende gitaren, in combinatie met de saxofoon, drummer én zang van de andere bandleden geven een vol, energiek geluid waar je meteen door wilt bewegen.
Verder zijn er meerdere invloeden te horen in het muziekspel van Het Kanaal. De ietwat klassieke samenstelling van de band met twee gitaren, een zanger, een basgitaar en een drummer wordt mooi aangevuld met Janneke Hoek op de saxofoon. Het doet soms, en zeker in het begin, een beetje denken aan blues, maar juist door de saxofoon ook een klein beetje aan jazz. Ook rock-’n-roll is voelbaar en hoorbaar door het iconische gitaarspel van gitaristen Patrick Hoving en Evert Prummel. Dit laatste bevestigd het publiek door met soortgelijke passen als Elvis Presley mee te dansen op de muziek.
Iets wat Het Kanaal uniek maakt, is de veelzijdigheid van de bandleden. Een aantal bandleden zijn dan ook multi-instrumentaal. Waar Sander Koning aftrapt met het voordragen van poëzie en gezang, pakt hij later zonder moeite de basgitaar of elektrische gitaar op. Ook hebben andere bandleden er geen moeite mee om mee te zingen. Zelfs de drummer wisselt op een gegeven moment zijn drumstokken in voor de microfoon. Wel is het veelal voordragen in plaats van zingen en is het gezang niet altijd even zuiver. Toch lijkt dit vanwege de energie en het volle instrumentale geluid niet veel uit te maken. Het verpest alles behalve de sfeer.
De band verrast ook door poëzie te combineren met een muzikaal spel. Hierin worden de abrupte overgangen in stemgebruik zó goed instrumentaal begeleid dat het vooralsnog als één geheel voelt. Halverwege het concert is het tijd voor het muzikale stripverhaal. Een projectie op een wit rond scherm tonen verschillende tekeningen die samen een verhaal vormen. Dit wordt muzikaal zo goed ondersteund, waardoor je eigenlijk mee op reis wordt genomen. Het voelt en klinkt avontuurlijk, hoopvol, beangstigend en vrolijk. Je wordt meegenomen door het leven van het wezen dat afgebeeld wordt.
Na het muzikale stripverhaal pakken de muzikanten vrijwel meteen de draad weer op met waar ze begonnen waren. Het tempo gaat een aardig stuk omhoog en de scheurende gitaren vliegen je om de oren. Dat Het Kanaal in de smaak valt, is overduidelijk. Na enige tijd vraagt een bandlid hoeveel tijd ze eigenlijk nog hebben, waarop de geluidsman antwoordt “Min twintig minuten!”. Maar zelfs de medewerkers van Simplon schijnen en verder weinig moeite mee te hebben dat het concert ‘een beetje’ uitloopt. Want nadat de bandleden weten hoeveel tijd ze eigenlijk al niet meer hebben, spelen ze toch nog een aantal nummers. En niemand die het erg vindt.
Afsluitend een energieke avond met een hoog tempo en veel variatie in muziek. Toch is de combinatie van Youki Flu en Het Kanaal niet goed te begrijpen. De twee acts staan lijnrecht tegenover elkaar als het gaat om de muziek die ze maken en de sfeer die ze creëren.