De zaal staat al halfvol met mensen als supportact Hister op het podium plaats neemt en het eerste lawaai van de tweekoppige Groningse indierockband de zaal in schalt. Merel bespeelt de basgitaar, Michel zit achter het drumstel. Na het eerste nummer bedankt Michel de mannen van Chief of Smoke voor de uitnodiging om het voorprogramma verzorgen. Daarna speelt de support act verder om het publiek op te warmen. Chief of Smoke wind er geen doekjes om en opent met een zwaar, instrumenteel intro dat leidend is voor de rest van het optreden.

Lokale uitdrukking

De nieuwste EP van Hister, HISTER EP, verscheen in mei. Er staan vijf liedjes op, gezongen in Gronings dialect. Deze taal is normaliter al lastig te verstaan, maar door de overheersende herrie van het drumstel en de lage tonen van de bas is de tekst al helemaal lastig te volgen. Af en toe hoor je een lokale uitdrukking voorbij komen, maar de rest is niet te ontcijferen.

Ook de melodieën vallen door het muzikale geweld wat weg in het geheel. Hierdoor blijft de boerenrock niet hangen, ook al swingt het ergens wel. Het publiek kan de meerstemmige herrie echter wel waarderen. Bovendien heeft de band er zin in. Michel gooit halverwege het optreden zijn drumstokje het publiek in, en als de zaal wat leeg oogt deelt hij droog mede dat er “veuraan nog wel wat ruumte is”.

Uitgesponnen intro

Na de opwarmer is het tijd voor Chief of Smoke. De band opent met een instrumentaal stuk dat gedragen wordt door rauwe, elektrische gitaarakkoorden. Door de overactieve rookmachine zijn er alleen drie duistere figuren op het podium te ontwaren; smoke is er genoeg. Tot aan de toiletten staat het pand blank. Het intro wordt echter lang uitgesponnen en het zware, instrumentele geweld mist zoveel variatie dat het een beetje verveelt.

De band proost tussen de nummers door op Hister. De mensen in het publiek kijken rustig naar de act, deinen wat mee op het ritme en knikken af en toe instemmend. Bebaarde mannen met staarten en holle oorringen, maar ook genoeg dames. Aan het eind van elk nummer wordt er enthousiast geklapt.

Geruststellende gitaarsolo

De rest van het optreden kenmerkt zich door eentonige liedjes met trage gitaarsolo’s die uit de oertijd lijken te komen; geluiden uit de krochten der duisternis die Swifties ongetwijfeld deprimerend zouden noemen. Maar muziekbeleving is subjectief en de zaal lijkt het te waarderen.

Af en toe is er een geruststellende gitaarsolo te horen, verder blijft het optreden primitief en relatief vlak. Maar als je niet te kritisch bent zou je kunnen zeggen dat het wel prettig wegluistert. Als de laatste noten wegebben hebben we ook de nieuwe single Burnht Cloth and Rancid Gardenias gehoord, die helemaal past binnen de sfeer van de avond.

De band bedankt aan het einde van de show onder andere Hister, de geluidsvrouw, de programmeur en de cameraman. De mensen drinken hun biertje op en genieten nog even na van de avond vol  stonerrock, die voor de fans vast en zeker intrigerend was. Ze praten wat na, lopen nog even langs de merchandise en taaien dan weer af.