Gisteravond was er weer een editie van Simplon UP. Dit keer is het de beurt aan Daisy Bellis en Levi Major. Qua genre liggen ze redelijk dicht bij elkaar, maar ze hebben elk een eigen interpretatie van het alternatieve indie genre. Waar Daisy Bellis krachtige nummers maakt over de natuur en mythologie, maakt Levi Major gevoelige folk nummers over relaties en jezelf zijn. Het publiek is klein maar betrokken, en wacht vol spanning af wat deze twee artiesten te bieden hebben.

Levi Major

Levi Major

© Martsen Hut

De avond begint later dan gepland. Pas na 21 uur worden de deuren opengezet van de bovenzaal, en dan stroomt het kleine groepje mensen naar binnen. Daar staat Levi Major met band. Hen begint de set met een rustig nummer over Gaia, onze Moeder Aarde. De toon wordt gelijk gezet door het kalm tokkelende gitaarloopje, en de heldere stem van Levi. Als de hogere achtergrondstemmen worden toegevoegd krijgt het nummer meer gewicht en komt het geheel samen.

Levi staat met gemak op het podium. Hen laat weten aan de mensen die hem eventueel van vroeger zouden kennen, dat 'ie nu als Levi door het leven gaat. Het nummer waarin hen zingt “I’m a girl, I’m a boy” maakt daarmee extra indruk. De uithalen die Levi maakt in het refrein zijn on point, en blijven als een echo hangen in de ruimte.

Dan wordt de gitaar op diens rug geschoven, en het publiek is even in de war. Maar als Levi aan een acapella nummer begint, is het publiek al snel overtuigd door diens zuivere stem. Het is een gewaagde zet, maar Levi bewijst dat het enige wat je soms nodig hebt een goede tekst en een goede stem is. Burning House, het nummer dat volgt, is ongetwijfeld het beste liedje van de set. Het neemt je mee in een relatie die het niet gaat redden, en de muziek pakt je en laat je niet meer los.

De eerste helft is om, en Levi moet bekennen dat ze eigenlijk maar voor vijftien minuten speeltijd hadden. Hen vertelt dat ze in de laatste repetitie nog een paar nummers extra hebben ingestudeerd. Dit doet hen geen eer aan; als hij dit niet had verteld hadden we het niet doorgehad. Behalve misschien bij het laatste nummer. Dit bouwt rustig op maar wordt getekend door een wat rommelig middenstuk. Aan het einde weet Levi zich gelukkig weer te herpakken. De zang en instrumenten worden op volle kracht ingezet en het publiek ontvangt een sterk einde. Al met al een indrukwekkende show, vooral door Levi’s fantastische stem en de knappe teksten. De EP die dit jaar uitgebracht gaat worden kan niet snel genoeg komen wat ons betreft.

Daisy Bellis

Daisy Bellis

© Martsen Hut

Na een korte pauze betreedt Daisy Bellis het podium. De zangeres ziet er wat hekserig uit, met haar elegante zwarte jurk en blote voeten. Dit past helemaal bij de sfeer van de muziek, die vooral bestaat uit krachtige vocalen en een interessante combinatie van synthesizers, zware drums en piano. Ook zijn er twee achtergrondzangeressen aangesloten, die tegelijkertijd dienstdoen als achtergronddanseressen. Het klinkt misschien een tikkeltje overdreven, maar wie erbij geweest is kan met zekerheid zeggen dat het werkt. Af en toe staren ze stoïcijns naar voren met hun handen  voor zich gevouwen, maar het grootste gedeelte van het optreden maken ze gesynchroniseerde bewegingen met hun armen die de aandacht focussen op zangeres Daisy.

Dat Daisy Bellis onder andere geïnspireerd is door Florence + The Machine, komt niet alleen terug in de muziek. Ook zij danst op het podium in het rond, en beweegt zich op een dromerige manier door de ruimte. Dit accentueert de zang heerlijk, die soms fluisterzacht, en soms bombastisch is. Waar Levi Major less is more aanhoudt, is dat bij Daisy Bellis niet het geval. En wat een feest is het om naar te kijken. Op een gegeven moment kunnen we zelf ook meedansen met Leave Me In The Air. Het nummer heeft een wat hoger tempo, en de zang in het refrein zorgt ervoor dat menigeen het jammer vindt dat ze de tekst niet kennen; het liefst zing je hier uit volle borst mee.

Daisy wordt ook geïnspireerd door Kate Bush, en ze vertelt dat ze hun enige cover gaan doen: Running Up That Hill. Het liedje past in de sfeer van de andere nummers, maar het lukt niet om het net zo dynamisch te maken zoals Kate Bush dat doet.
Het is duidelijk dat Daisy Bellis deze avond het meest tot haar recht komt in haar eigen nummers. Zoals de afsluiter Goddess of Love, een nummer waarin alle beste elementen van de avond in samenkomen. De show die Daisy Bellis met haar band heeft neergezet is er een die het grotere podium waardig is.

In anderhalf uur zijn we getrakteerd op twee artiesten die veel in hun mars hebben. Levi Major heeft een prachtige stem die het publiek voor zich inneemt met nummers die goed in elkaar zitten en teksten waar je u tegen zegt. Daisy Bellis is een rasechte performer, die met haar indrukwekkende bereik en mysterieuze nummers doet denken aan een mix van Eefje de Visser en Florence Welch van Florence + The Machine. We verwachten nog veel van beide te horen in de komende jaren.