Het is vrijdag 9 juni. In december kwam Monument uit, het zeer goed ontvangen nieuwe album van doom/sludge-band Onhou uit Groningen. Meer dan hoog tijd dus voor een releaseshow. Bij het vorige album in 2019 speelde Onhou nog in de kelderbar van Vera. Deze keer staat het viertal in de grote zaal. Extra gewicht deze avond is er van support-act Gavran uit Rotterdoom. We zijn benieuwd of de doom-liefhebbers de zonnestralen van deze zomerse dag kunnen weerstaan. Komen ze in groten getale om hier de duisternis te ondergaan?

Gavran

Zodra het negen uur is – tijd om te beginnen normaal gezien – kan het nog niet heel druk genoemd worden in de zaal. Wellicht dat de terrasjes in de stad nog iets teveel verleiding bieden. Support-act Gavran begint uiteindelijk rond tien over negen.

Gavran is een trio, bestaande uit drummer/zanger Jamie Kobić, gitarist Freek van Rooyen en bassist Ritsaart Vetter. Net als Onhou bracht Gavran een meer dan uitstekend ontvangen album uit in december, Indistinct Beacon. Gavran staat, wederom net als Onhou, te boek als een sludge/doom-band, maar het geluid van de band kent ook de nodige post-metal elementen. Binnen de nummers van Gavran ondergaan we diverse lagen van emoties en sounds. Zware riffs worden zo nu en dan afgewisseld met wat je contemplatieve momenten kunt noemen. 

Jamie’s zangstem is niet heel zwaar en hij klinkt – op de plaat tenminste – regelmatig behoorlijk verstaanbaar. Al wisselt hij dit uiteraard af met grunts en ijselijke screams om de aanwezigheid van onrust, angst en wanhoop in de nummers nog eens extra te benadrukken. Het risico live is dat je door de afwisseling binnen de nummers je de aandacht kunt verliezen: je moet alle aspecten goed kunnen raken. Op de plaat kan dat, op het podium heb je meer omstandigheden waar je rekening mee moet houden en hoeft dat niet per se te lukken.

Zeker in het begin van de set van vijf lange nummers heb je het gevoel dat de zang van Jamie geluidstechnisch gezien net wat te zacht klinkt, zeker als er door Freek en Ritsaart vol gas wordt gegaan. De nummers hebben over het algemeen voor de oplettende luisteraar veel te bieden: de opbouw is vaak sterk, en er zijn vette riffs en prachtige tempowisselingen. De zaal is er alleen niet helemaal bij. Het is niet druk en bij rustige stukken in nummers dringt het besef door dat er voortdurend her en der in de zaal luidruchtige gesprekken worden gevoerd. 

Gedurende de set staat de zang steeds wat beter in de mix. Met een drummer als zanger mis je wel een duidelijk boegbeeld op het podium, zeker als de drums vrij achteraan op het podium staan. Je gaat toch wat vaker je blik richten op de bassist en de gitarist die meer vooraan staan. Je merkt vooral dat Freek en Ritsaart hardwerkende muzikanten zijn van het ‘niet-lullen-maar-poetsen’-kaliber. De muziek moet je vooral weten te overtuigen. Een visueel dynamische podiumact is Gavran dus niet. Toch merk je dat het trio naar het einde toe heel subtiel wat meer van zichzelf laat zien. Tijdens de finale van de set zie je Freek steeds losser worden, de inzet wordt nog eens vergroot en de bescheidenheid verdwijnt even uit beeld.

Na het einde van het laatste nummer van de set klinkt er even een keurig applaus uit de zaal. Het voelt door de omstandigheden een beetje lauw. En dat is jammer, want het recente album is echt wel meesterlijk en voor de luisteraar die de aandacht er wel volledig bij had was er meer dan genoeg te genieten. Het blijken trouwens ook nog keurige kerels te zijn, deze Rotterdammers: bij de merchtafel worden we even later netjes met ‘u’ en ‘meneer’ aangesproken.

Gavran

Gavran

Onhou

Onhou behoort tot de top van de huidige Groningse metalscene. Het sludgy doom-geluid van de band is log, zwaar en aangrijpend. Het tempo zal niet echt worden opgeschroefd vanavond, maar er mag wel de nodige intensiteit verwacht worden. Monument is een monument van een album, en er wordt reikhalzend uitgekeken naar de vertaling op het podium. De band bestaat uit zanger/gitarist Alex Loots, drummer Arnold Havinga, bassist Henk Wobbes, en zanger/toetsenist Florian Studdel. Het verhaal gaat dat we ook vanavond een gastbijdrage mogen verwachten van Frank de Boer van de band Farer. 

De band betreedt om kwart over tien het podium. Er is nog steeds sprake van een gezellige sfeer, het geklets houdt nog een tijdje aan. Het is gelukkig wel wat drukker geworden. Zodra Alex zijn gitaar laat klinken voel je voor het eerst echt een sensatie van overweldiging. Alex zet de grunt-zang in en Florian doet de scream-variant. Ondersteund door een solide ritmesectie is er niet alleen een grote rol voor de gitaar, ook de synth-klanken zijn uitermate bepalend voor het geluid van Onhou.

En er gebeurt ook echt wat op het podium. Alex staat stevig en lijkt de hele wereld aan te kunnen. Florian gaat intens op in de muziek en kan gewoon niet stil staan. Bassist Henk beweegt zijn hoofd lekker mee, en lijkt vooral zichzelf te zijn; hij is niet bepaald metal gekleed, meer als een Australische toerist – met een typisch hoedje op – die je normaal gezien ziet struinen door de straten van Hội An. Maar dat is ook wel verfrissend, Onhou doet misschien niet zo aan clichés. Arnold zien we eerlijk gezegd niet zo goed, maar hij drumt, dat horen we zeker! 

Na Null - afkomstig van Monument - volgt het nummer Dire van Onhous vorige album, Endling. De synth is bij dit nummer heel bepalend voor de manier waarop je je wil gaan bewegen. Niet alleen gaat je hoofd gestaag op en neer, je hebt ook de neiging om a la Kate Bush met je armen te gaan zwieren, hoe donker het nummer zelf ook is. Wat volgt is Ruins, het derde nummer van de set, het laatste nummer van het nieuwe album. Het is een climax in de set. Zeker als dus daadwerkelijk Frank de Boer een stuk mee komt screamen. De intensiteit wordt even op standje elf gezet, drie stemmen boren onverdoofd je tere zieltje binnen. Duisternis in optima forma. 

Vervolgens wordt When On High ingezet. Het gestage beuken van de van de band begint op je in te werken. Ondanks de lengte van het nummer lijkt het veel te snel afgelopen. Alex sluit af met een welgemeend: “Wij zijn Onhou uit Groningen! Godverdomme!” We zitten nu echt volledig in onze roes. 

Maar dan! Ineens blijkt de reguliere set afgelopen te zijn. Verbouwereerd proberen we dit te aanvaarden. Er zijn vier nummers gespeeld, drie van het nieuwe album. Het is nog maar net elf uur, uiteraard komt er toch een toegift? Het publiek valt niet stil, het wil meer. De duisternis vervliegt wanneer het zaallicht aan gaat. Een enkeling schreeuwt nog: “Spelen!” Maar tevergeefs. We zien een Australisch hoedje al met een biertje in de hand in de zaal verschijnen. Na eerder de duisternis vervliegt nu ook de hoop voor een vervolg. 

Onhou

Onhou