De tweede editie van ontwikkelingstraject GRONDSLAG is alweer over de helft. Acht deelnemende acts werken hard aan een stevige fundering voor een duurzame muzikale loopbaan. Voor wie zich afvraagt hoe het de acts nu vergaat is er speciaal op deze zaterdagavond 4 februari een mooie kans om de voortgang te zien. In de bovenzaal van Simplon kunnen we van elke act een optreden verwachten, onder het mom van GRONDSLAG on stage. We zijn benieuwd: kunnen we al een beetje de balans opmaken vanavond? De sets zijn erg kort, dus lukt het elke act om echt te schitteren?

Funky vibes

Vanavond gaan we optredens zien van alle GRONDSLAG-deelnemers: Novko, Ioana Iorgu, Jay Waldo, The Samuels, Jelle Mulder, Bibi and The Boys, Velveteen Void, en not sure. 

Om half negen sharp mag Jelle Mulder als eerste beginnen. De zanger/songwriter heeft vier bandleden meegenomen. Het geluid van de band is jazzy, funky, en lekker soulful. Je hoort meteen dat er kwaliteit op het podium staat. De zaal is gezellig gevuld: vrienden, familie, belangstellenden, en uiteraard de andere GRONDSLAG-deelnemers bewegen meteen lekker mee op de heerlijke sound. Na het eerste nummer is het duidelijk dat er sprake is van een strakke planning deze avond. Elke act zal volgens het draaiboek om het kwartier beginnen. Mulder stelt in een TGV-vaart de bandleden aan ons voor: “Heel snel, we hebben heel kort.” En het tweede nummer van de avond wordt rap ingezet. Het heet Nieuwsgierig. De tekst zit heel tof in elkaar en neigt meteen tot meezingen. Mulder kijkt op de klok. “Nog eentje?” Ja, dat kan. Mulder is gedreven, en er staat kwaliteit op het podium; de liedjes maken indruk. 

Vervolgens is het een kwestie van snel wisselen. Bibi and The Boys begint direct om kwart voor negen. Zangeres/gitarist Bibi en haar jongens maken er een feestje van. De muziek? Lekkere, springerige indiepop. De band plamuurt de speeltijd helemaal vol met een groovende en vrolijke sessie. Het is wellicht nog niet helemaal perfect, maar het plezier straalt ervan af en de band wil er duidelijk een feestje van maken. Het is dat de drummer moet zitten, anders zou hij waarschijnlijk ook staan te huppen. Uitstraling heeft de band zeker. En we snappen waarom Inge van Calkar deze band heeft gevraagd om op te treden als support in de grote zaal van Simplon aankomende zaterdag 11 februari. Het gejuich na deze sessie klinkt louterend. We willen graag nog meer horen van deze sympathieke band, nog een reden om ons te verheugen op het optreden van Van Calkar volgende week.

© Jan Lenting

Bibi and the Boys

© Jan Lenting

Velveteen Void

Een hele omschakeling

Het is exact negen uur. Jay Waldo staat klaar op het podium, nog zonder licht. In de zaal worden de mensen die van het podium komen nog omhelsd. Toch begint hij gewoon. Het is direct duidelijk dat rapper Waldo geen groene jongen meer is. Zijn hiphop klinkt volwassen en zelfverzekerd. Live zit er veel emotie en diepte in zijn performance. Hij is niet statisch, soms lijkt hij zichzelf te dirigeren. Het is een totaalpakket: goede raps, prima beats, en een goede uitstraling. Hij laat drie tracks horen. Niet alleen de hoofden gaan ritmisch op en neer in het publiek, ook de heupen worden nog eens lekker los gemaakt. De korte set boeit meer dan voldoende. Ook deze derde act van de avond willen we eigenlijk wel wat langer meemaken. Maar we moeten door. 

Het moet gezegd dat de wisselingen nog wat onwennig voelen. Dat is het nadeel van de korte sets. Je zit er net lekker in en dan is het snel afgelopen. Vervolgens is het stil en wordt er koortsachtig gewisseld op het podium. Misschien zou achtergrondmuziek tussen de sets door iets van de magie van een doorlopende show vasthouden.

Velveteen Void is de volgende act en zal iets moeilijks moeten doen. In principe is Velveteen Void een duo met een buitengewoon intrigerende sound waarbij sfeer – naast het gitaargeluid, de soundscapes, en de beats – een belangrijk element is. Zangeres Carlien en gitarist Mart moeten in no-time het publiek zien mee te krijgen. Het is een hele omschakeling. En – helaas – het optreden komt niet goed uit de verf. Geluidstechnisch komt het niet goed over en soms is de zang onvast. Deze muziek moet ook meer de ruimte krijgen. De nummers zijn wel goed en dat kun je zeker oppikken als je goed weet te luisteren. De reacties van het publiek zijn hartverwarmend bemoedigend. Het duo krijgt veel steun van de mededeelnemers. Carlien zegt na het tweede nummer: “Dit is onze eerste show ever!” Dat verklaart misschien het nodige.

High five!

Het is ongelooflijk: alles loopt nog op schema! Rapper not sure staat om half tien op het podium. Maar we juichen te vroeg: technisch gezien is nog niet alles op orde. De bassist (Arnoud) is er, dat is geen probleem. Maar de nodige beats en sounds moeten uit de computer komen en daar zit kabeltechnisch gezien wat mis. We hebben vertraging. Misschien een fijn moment voor de bar-omzet, maar we kunnen ons voorstellen dat de stress voor een artiest niet fijn is. Na bijna tien minuten komen dan toch ineens de beats uit de speakers knallen. Gejuich! En meteen staat Tom Röfekamp alias not sure helemaal klaar. 

Hij draagt een tuinbroek en zou je hem – bij gebrek aan een betere omschrijving – een guitige uitstraling kunnen toedichten. Hij is een entertainer. Meteen heeft hij de urgentie van een goed optreden te pakken, zelfs na het gehannes van even daarvoor. Het is lekker funky en het klinkt erg goed. De eerste track Doughy heeft mooie harde momenten om mee uit je dak te gaan. Er is plezier en nog een ander belangrijk ingrediënt: passie. Misschien zijn de raps nog niet erg karaktervol, maar met zijn sympathieke uitstraling weet not sure iedereen om zijn vinger te winden. Zijn materiaal is sterk, je verveelt je geen seconde, en er zijn veel catchy momenten. De set eindigt met Boys Don’t Cry. Niet een knalnummer, maar iedereen in de zaal beweegt er lekker op: een prima afsluiter! Het duo op het podium heeft ook genoten. Aan het eind geven ze elkaar dan ook een high five. En dat is meer dan terecht. 

Het is dan wel weer een hele overgang als we vervolgens The Samuels op het podium krijgen. Dit viermanschap begint lekker smooth. Het eerste nummer werkt naar een climaxje toe, maar het voelt – na de spontaniteit en de energie van het optreden hiervoor – wat te subtiel. Het is allemaal wel weer lekker funky. De band speelt aangenaam zwoel en is goed op elkaar ingespeeld, maar de pit ontbreekt. Het optreden is ook redelijk statisch. Dan is het dus weer hoog tijd voor een witte rapper in een tuinbroek.

Voor het laatste nummer van The Samuels komt not sure terug het podium op. Leuk, zo’n samenwerking. Röfekamp palmt de zaal direct weer in. Ineens lijkt er ook meer publiek binnen te komen. De band en de rapper spelen een cover van Mac Miller (Small Worlds). Het plezier is direct weer terug; fun hoort ook thuis in een stevige fundering. Ineens – vanuit het niets haast – zitten we middenin het hoogtepunt van de avond tot nu toe.

© Jan Lenting

The Samuels

© Jan Lenting

Ioana Iorgu

De laatste twee acts van deze avond zijn Ioana Iorgu en Novko. Er hangt een soort gretigheid in de lucht. Het woord moshpit wordt al genoemd in het publiek terwijl Iorgu op het podium de draden nog aan het ontwaren is. Op schema zitten we al een tijdje niet meer, maar iedereen heeft er nog steeds erg veel zin in. Ioana Iorgu speelt dissonante en experimentele post-punk, en dat is weer even wat anders. Bij haar eerste nummer loopt ze direct het publiek in. Ze zoekt indringend oogcontact met een aantal mensen terwijl ze de eerste zinnen aan het reciteren is. Ze creëert spanning, en ook later in haar set valt op dat ze gegroeid is in het overbrengen van de indringendheid van de act. De nieuwe drummer Peter Kostwinder speelt trouwens goed: lekker strak, maar ook met een beetje soul. En ja hoor, bij het laatste nummer is daar de moshpit. 

De avond is nog niet voorbij. Snel, snel weer omschakelen. Het publiek scandeert alvast de naam van de volgende band: Novko. Het trio heeft ook haast geen inleiding meer nodig. En de band speelt ook direct een gewonnen wedstrijd zodra de set begint. De frisse indierock valt in de smaak, de riffjes zijn herkenbaar, en de band speelt lekker dynamisch. Er wordt afgesloten met het nummer Fall. Novko doet een Krezipje door het publiek door de knieën te krijgen. Het is entertainment en plezier. We springen met z’n allen op het juiste moment weer omhoog. En iedereen heeft een dikke glimlach op het gezicht. 

Zo komt Novko met gemak op het lijstje met acts waar we deze avond eigenlijk nog wat langer van hadden willen genieten. Dit was een leuke avond met veel ups en uiteindelijk maar een paar downs. Al met al kunnen we spreken van een mooie tussenstand. We gaan deze GRONDSLAG-deelnemers nog verder volgen en zijn benieuwd waar het traject ze uiteindelijk gaat brengen.