Het nieuwe album van Joost Dijkema is een perfect startpunt van de muzikale roadtrip van dit verse jaar 2023. Het album vol mooie fingerpicking country-folk stelt je sterk op het gemak maar is daarnaast spannend genoeg om je gefascineerd bij de les te houden. Het is goed druk deze avond in Vera voor de plaatpresentatie. Veel liefhebbers hebben het barre weer getrotseerd. Direct bij binnenkomst ervaren we de positieve sfeer. Er is naar deze avond uitgekeken. We horen heerlijke cajunmuziek en bluegrass. En op het podium staat onder andere een stoel klaar. Klokslag negen uur neemt een Italiaan uit Utrecht daarop plaats.
Het is vrijdag de dertiende. Buiten is er regen en een pittige windkracht, de herfst valt wel erg vroeg dit jaar. Maar we mogen van geluk spreken, want vanavond geeft Joost Dijkema een optreden in Vera om de release van zijn uitstekende nieuwe album te vieren: After Thunder Sun. Het zal niet een volledige soloshow worden want vanavond wordt hij ook bijgestaan door de Friday The 13th Band, een gelegenheidsformatie. Het maakt nieuwsgierig: hoe zal alles klinken, en wat voor avond gaat het worden?
©
Harold Zijp / 2023
Met de neus op het hout
Alessandro Denti is een in Utrecht woonachtige Italiaan. Hij speelt gitaar, akoestisch en elektrisch afgewisseld, en maakt mooie, folky soundscapes. Terwijl de zaal nog lekker rumoerig elkaar staat te begroeten neemt hij plaats op de stoel en stemt nog rustig even zijn gitaar. Dan begint het. Zijn set is volledig instrumentaal en voor een groot deel is het ingetogen. Er zijn mensen die er oprecht aandachtig naar luisteren, maar het geluid van achterin de zaal domineert vaak nog wat. Denti speelt wel heel erg mooi en je kunt je volledig in zijn sound verliezen. De eerste drie nummers van de set lijken qua sound redelijk op elkaar. Er zijn natuurlijk verschillen, maar de subtiliteit dreigt in deze zaal soms wat verloren te gaan.
In maart komt zijn nieuwe album, vertelt hij ons in zijn Italo-Engels. Qua luistermuziek is het heerlijk. De details moet je in je opnemen, het liefst met gesloten ogen. De muziek voert je mee naar andere plekken en andere momenten. Als je je ogen weer opent zie je dat Denti bijna met zijn neus op het hout van zijn gitaar zit. Hij geeft zich helemaal, al lijkt het op een afstand een statisch optreden. Hij zit bijna opgerold op zijn stoel, als een knuffelbare, wollige bol. Na veertig minuten is hij klaar en we besluiten zijn muziek in een meer ideale setting eens uit te proberen, in een comfortabele stoel met een goed glas whisky. Al met al was het een sympathiek optreden.
©
Harold Zijp / 2023
Solo
Als je zou verwachten dat Joost Dijkema direct met een volledige band zou beginnen, dan kom je even bedrogen uit. De virtuose gitarist komt alleen op. Voordat hij begint te spelen neemt hij eerst nog even het woord. Hij is duidelijk blij dat de zaal goed gevuld is en dat er mensen van heinde en verre zijn gekomen. Helder is hij ook in het feit dat hij hoopt dat de Dutch Disease deze avond niet zal gaan toeslaan. En dan begint hij te spelen.
De set begint indrukwekkend met Let It Rain (Like It Used To Rain). De zaal is voor het grootste deel stil. Het eerste applaus na dit nummer voelt dan ook als een eruptie. De solonummers volgen elkaar nu op, en je realiseert je dat Dijkema vooral eerst bezig is met een mooie soloset. De band komt later. Dat is niet erg, want wat hij doet maakt al indruk, en aan de andere kant is er dus nog veel om je op te verheugen. Joost Dijkema maakt het meeste indruk zodra zijn snaren spreken. Als vanzelf ga je gebiologeerd naar zijn vingers kijken, je probeert te volgen hoe zijn fingerpicking-geluid tot stand wordt gebracht.
Een kritische noot dan toch: deze set is niet zonder foutjes. Het spel is lastig, dus er is ruimte voor een enkel hachelijk moment. Instrumentale nummers worden afgewisseld met nummers met zang, zoals we dat gewend zijn van deze multi-instrumentalist. Na een paar nummers geeft Dijkema aan dat het vanavond niet per se alleen gaat om het nieuwe album. “Een plaatpresentatie is voor mij gewoon een optreden,” zegt hij. Dus het album wordt niet integraal gespeeld. Het vierde nummer van de set komt van zijn debuut, het vijfde nummer van zijn tweede album, Time thief. Na het zesde nummer geeft Dijkema in al zijn oprechtheid aan dat hij nu even een gitaar moet gaan stemmen voor het volgende nummer: “Altijd ellende, want dan gaat iedereen weer praten. Als het daarna maar weer stil is…” Het stemmen lukt uiteindelijk niet, dus hij kiest ervoor iets anders te gaan spelen. Het publiek vindt het allemaal prima. Er is niks aan de hand, er wordt genoten van elk nummer. Het is virtuoos en niet gemakkelijk, en je vraagt je af hoe het toch mogelijk is dat er zoveel sound uit een gitaar kan komen. Na een set van drie kwartier komt de band erbij op het podium.
©
Harold Zijp / 2023
Mooie rit
Als muzikant in de bloei van je leven wil je kunnen optreden en dat kon de afgelopen paar jaar maar mondjesmaat. Het moet Dijkema veel plezier geven dat hij ook met een band hier kan spelen. Thijs Vrolijk speelt gitaar en Joshua ten Doornkaat de bas. Drummer van dienst is Reinee Huizinga. Al snel blijkt dat ondanks de kwaliteiten van de individuele bandleden de Friday The 13th Band lang nog niet een geoliede machine is. Dijkema zegt dat zelf ook eerlijk (zoals het de hele avond al eerlijk is) op het moment dat na het eerste nummer het niet lukt direct met het volgende nummer te beginnen.
Het derde nummer van deze set is het nummer Buddy. Dijkema vertelt dat het gaat om zijn overleden hond. Op het nieuwe album is het één van de pure hoogtepunten, met name door de vocale ondersteuning van Flora Karsemeijer. Zij is er niet, maar ook zonder haar wordt de emotie goed overgebracht. Even verderop wordt er ruimte geboden aan Vrolijk en Ten Doornkaat om ook een eigen nummer te spelen. De zang van het duo klinkt in vergelijking met wat we eerder hebben gehoord wat mat, maar het folky nummer is wel prettig. Wat charmeert is meer het idee dat er op het podium ruimte is voor elkaar, en dat het gewoonweg genieten moet zijn voor de muzikanten om voor een goed gevulde zaal te spelen. En wat is het een fijn publiek!
Het is tijd voor een Michael Chapman-nummer. Al vroeg had Dijkema aangekondigd dat dat zou komen. Met Shuffle Boat River Farewell komt de band vanavond het best tot zijn recht. Het is een heerlijk rockend en opzwepend nummer. Zo langzamerhand is het tempo behoorlijk opgeschroefd en gaan we naar de climax van het optreden toe. Als reguliere afsluiter wordt het zeer aanstekelijke en een beetje Knopfler-esque nummer Beautiful Ride gespeeld. Een toepasselijke titel: al hebben we wat vaak stil moeten staan, toch hebben we in totaliteit een fijne rit gehad.
Als toegift volgt nog een nummer van The Grateful Dead, I Know You Rider. Het spelplezier is aanstekelijk, de zaal is volledig in beweging, en elk bandlid krijgt de kans om even te shinen. Het is een ideaal einde van een avond met niet alleen veel intens mooie momenten, maar ook een avond waarin het helemaal oké was dat niet alles heel perfect verliep.