Zaterdagavond speelde de Groningse indierockband The Vices voor het eerst een headlineshow in Vera. Het was een show met mooi licht, sterke meezingers, maar ook van chaos: zowel bij de drummer als bij de bassist ging er iets mis. Ze herpakten zich goed in de zaal vol trouwe supporters uit hun eigen stadje.

De zaal staat al behoorlijk vol als het voorprogramma begint, maar rechtsvoor is er nog genoeg ruimte – de plek waar je alleen wil staan als je echt goeie oordoppen hebt. Hier en daar hebben mensen een shirt van Vicefest of The Vices aan, maar de meeste mensen zijn ‘gewoon’ hip gekleed.

Het voorprogramma wordt verzorgd door Donkey Kid, een Duitse indie-artiest die zijn inspiratie haalt uit Tame Impala en Talking Heads, maar samen met zijn driekoppige band vooral ook klinkt als een iets meer poppy variant van The Cure. Het hoogtepunt was de laatste track die ze speelden, en tevens de enige Duitstalige: Nicht Zurück.

Na een danspauze op een uiterst toepasselijke selectie muziek – The Black Keys, The Strokes, The Killers – komen The Vices op. Ze openen de set op dramatische wijze, door de intro van Strange Again – tevens de opener van de nieuwe plaat – uit te rekken terwijl lichtflitsen gesynchroniseerd meedoen op het ritme van de gitaar. Wanneer Floris zijn zang inzet barst het publiek meteen in enthousiast gezang uit. Helemaal gek gaan gebeurt nog niet, maar dat komt nog wel. Het is immers nog maar de eerste song van de avond.

Maar dan: het eerste nummer is afgelopen, en Floris begint te praten: “Dit is de show waar we verreweg het meest naar uitkeken, en nu knapt er een snaar van Simons bas.” En Simon heeft reservesnaren noch een extra basgitaar bij zich, dus moet er van het voorprogramma een bas geleend worden. Dat duurt even, dus neemt Floris de tijd om het publiek toe te spreken. Hij vraagt waar iedereen vandaan komt, vertelt over The Vices’ eerste show in Vera (in het voorprogramma van Yungblud), en maakt ruimte voor ‘Simons grappenuurtje’, waar Simon hele slechte moppen tapt. Als dan de basgitaar nog steeds niet gearriveerd is, besluit Floris solo een cover van een Alex Turner-nummer te doen. Tijdens dat nummer komt er een basgitaar van Downstage naar het podium gecrowdsurft, en kan de set eindelijk weer volgens plan verder gaan.

Volgens plan is: vol enthousiasme. Bassist Simon staat met zijn heupen te zwaaien op het podium, zo diep door zijn knieën zakkend dat het indrukwekkend is dat hij niet uit balans raakt, Floris lacht van oor tot oor, en het publiek zingt luidkeels mee. Op een gegeven moment gaan de lichten uit, en begint een instrumentale interlude te spelen. Als het licht weer aan gaat, zit Floris in zijn eentje op een kruk met een akoestische gitaar in zijn handen, onder een rode spot. Dat is de tweede keer vanavond dat er op een mooie manier met licht wordt gespeeld.

Tijdens de rest van de set wordt er nog twee keer van basgitaar gewisseld, en de bass drum van Mathijs gaat ook nog eens kapot, maar The Vices spelen vol goede moed door. Deze tour is bedoeld om de release van het nieuwe album Unknown Affairs te vieren, maar er worden ook gouwe ouwe nummers gespeeld, zoals In and Out en Boy. Er wordt veel gewisseld tussen hardere en meer ingetogen songs. Daar heeft het publiek wat moeite mee, maar desondanks bespeelt de band haar als een marionette. Of iedereen even ‘whoo’ en ‘hatsa!’ wil roepen? Tuurlijk. En moshen? Doen we ook, omdat Floris het zo lief vraagt. Deze show is immers een thuiswedstrijd, en de zaal staat vol met trouwe supporters.

De show van The Vices in Vera was de laatste van hun Nederlandse clubtour. Hierna gaan ze in het buitenland nog even door. En niet getreurd: volgende week worden er nieuwe data bekendgemaakt, zei Floris zaterdagavond. En binnenkort ook nieuwe muziek! De avond werd afgesloten met een toost, en een ronde bedankjes aan familieleden en crew. ‘Dit is een jongensdroom.’ Dat lijkt wel te gelden voor elke avond van The Vices, maar dat is ze gegund.

© Martsen Hut
© Martsen Hut
© Martsen Hut